Rozdział XVII "Powrót do teraźniejszości"

Heej, Łizardy. Tak więc, pewnego dnia, gdy byłam na spacerku z mamą, wpadłam na iście szatański pomysł, co do rozdziału. ;> Powiem szczerze, że jestem nawet z niego zadowolona, wyszedł może nie do końca taki jaki chciałam, lecz nie mam do niego zastrzeżeń. Co będę przedłużać, oddaje go w Wasze ręce i czekam na komentarze. :3 Cyzia. :*
Ps: Jeśli nie skomentuje Waszych rozdziałów, to nie gniewajcie się na mnie, bo wiedzcie, że je czytam, lecz przy takich upałach, często nie mogę się na niczym skupić i często jest mi słabo, duszno, a do tego alergia mnie wykańcza. Mam małe problemy z sercem... Myślę, że zrozumiecie. :)

~*~ 

Opowieść Lucjusza przeciągnęła się do późnych godzin wieczornych. Pan Malfoy, tak bardzo nakręcił się na te wspomnienia, że kompletnie nie zauważy, że jego wnuczek zasnął. Dopiero, gdy poczuł uścisk dłoni swojej żony, przerwał swoją gadaninę i zerknął na nią. Ona skinieniem głowy wskazała na malca.

-Zasnął, Lucjuszu- odpowiedziała kobieta z lekkim uśmiechem na swojej twarzy. Jej mąż zamiast wpatrywać się w dziecko, wpatrywał się w nią. Jej uśmiech, nic się nie zmienił. Nadal był pełen czułości, cynizmu oraz miłości. Zresztą ujrzeć wielką Narcyzę Malfoy, pannę-wciskającą-nos-w-nieswoje-sprawy uśmiechniętą, powszechnie można by uznać za cud.

-Biedny, pewnie tak wciągnęła go ta opowieść, że nawet nie zauważył kiedy Morfeusz wezwał go do siebie- odparł rzeczowym tonem pan Malfoy. Jego żona prychnęła cicho.

-Och, rzeczywiście. Tak, tak, to było bardzo ciekawe, mój drogi- Narcyza pokiwała głową z pełną powagą.- No spójrz na niego. Widzisz jaki jest niezaspokojony twoimi podbojami- dodała.

-No, wiesz… Przynajmniej mam się czym pochwalić- zaśmiał się cicho. Przypomniał sobie, gdy kiedyś Narcyza nazwała go „Playboyem” Hogwartu. To zdanie zapadło mu w pamięci. Czuł się wtedy dowartościowany. No w końcu był wysportowany i umięśniony i był jednym, z najbardziej pożądanych chłopaków w szkole.

-Kochanie, nie tylko ty- zachichotała, a on spojrzał na nią z przymrużonymi oczami. Uniósł brwi do góry, a jego wyraz twarzy uległ momentalnej zmianie.

-Czy ja o czymś nie wiem?- Narcyza widziała jak mięśnie na twarzy Lucjusza się napinają. Lubiła, gdy tak się działo, bo wtedy wiedziała, że jest o nią zazdrosny, tak jak teraz. Przybrał kolor pięknej purpury,

-Wiesz o tym skarbie… No może nie o wszystkim, ale wiesz- zatrzepotała rzęsami i uśmiechnęła się słodko. Pogłaskała swojego wnuczka po czole, po  czym odgarnęła mu blond włoski spadające na twarz.

-Narcyzo!- pogroził jej palcem.- Jakie sekrety jeszcze przede mną skrywasz?- spojrzał na nią tak, jak zawsze patrzył na tego całego Wesleya, z wyższością i dezaprobatą.

-Nie patrz tak na mnie- syknęła- Wiesz, że tego nie lubię- dodała.

Ten wzrok zawsze doprowadzał Narcyzę do obawy o własne życie, jak i do kłótni pomiędzy nimi, która zazwyczaj kończyła się groźbą rozwodu, albo trzaskaniem drzwiami i włóczeniem się po nocnych klubach. Och, ile ona już spaliła pozwów rozwodowych. Tyle zmarnowała na to atramentu, tyle piór połamała, by ułożyć jedno sensowne zdanie, które zazwyczaj kończyło się słowem „Miłość”. Po kilku godzinach, Lucjusz wracał do domu i padał na kolana przed Narcyzą prosząc ją o wybaczenie. No i jak ona mogła mu nie ulec? Przecież widziała, że szczerze tego żałuje, ale wiedziała też, że ta sytuacja jeszcze wiele razy się powtórzy. I tak oto przez jedną z takich kłótni, pewnej nocy został poczęty Draco. Od tego momentu Lucjusz przestał miażdżyć, bądź starał się nie patrzeć na swoją żonę, takim wzrokiem. Było mu ciężko, ale widać dawał rade. Są już małżeństwem ponad trzydzieści lat, swoje już przeżyli, ale oczywiście dochodzi między nimi do małych spięć, które jednak szybko zostają zażegnane. Najwidoczniej na tym polega ich małżeństwo. Na wytrwałości, miłości i przede wszystkim na uczeniu się ważnej życiowej sztuki, a mianowicie, „jak wybaczać?”.

-Przepraszam, Cyziu- ujął jej dłoń w swoją i czule ucałował.- Naprawdę przepraszam- jego żona przypatrywała mu się dokładnie, jakby nie wierzyła do końca w jego słowa.- Mam paść przed tobą na kolana? Ale wtedy uprzedzam, że może mi wyskoczyć dysk, bądź staw biodrowy. Wiesz, swoje przeżyłem, kości nie te…- nie dokończył swojej wypowiedzi, bo Narcyza położyła mu palec na ustach.

-Lucjuszu, jesteśmy za starzy, by się na siebie boczyć- pogłaskała go wierzchem dłoni po policzku. Scorpius poruszył się niespokojnie i wtulił mocniej w Narcyzę.

-Chyba trzeba zanieść go do jego łóżeczka- westchnął teatralnie Lucjusz i podparł się rękami o sofę. Wstał i przeciągnął się lekko. Pochylił się i przejął malca z rąk swojej żony. Co, jak co, ale lekki to on nie był. Zdecydowanie miał nadwagę, jak na swój wiek. Oj, zdecydowanie, powinien jeść więcej warzyw i owoców, a nie ciągle te czekoladowe żaby i fasolki wszystkich smaków. Piwo kremowe, też tuczy, a jego syn, ma w swoim barku pełno tego świństwa, które… hah, trudno pomyśleć, kochał kiedyś pan Malfoy. Za jeden kieliszek, oddałby wtedy swoje włosy.

~*~

Po kilkuminutowym „spacerze” ze zbyt dużym bagażem na rękach, dotarł wreszcie do pokoju Scorpiusa. Kto mądry postanowił wybudować jego sypialnie w drugim końcu dworku? Ach, no tak. Narcyza i jego synowa Astoria. Jak one się do czegoś dobiorą to… Ratuj Merlinie! Ostatnio, Lucjusz obudził się z wałkami na głowie, nie pytajcie co mu się stało… Otóż Narcyza i panna Greengrass, no teraz już pani Malfoy, wypiły za dużo Ognistej i przerobiły cały dworek w jakiś domek dla lalek. Wnętrze było różowe, gdzie niegdzie widniały białe jednorożce. To był po prostu godny pożałowania widok…

Otworzył mosiężne, dębowe drzwi i delikatnie położył małego do łóżka. Ściągnął mu buty i okrył go kołdrą. Po chwili uśmiechnął się do siebie, albowiem poczuł dłoń swojej żony na ramieniu. Postanowił wypróbować starą sztuczkę, na którą Narcyza zawsze daje się nabrać. Chwycił jej dłoń i odwrócił się do niej przodem. Przyciągnął ją do siebie i objął w talii. Bez pozwolenia wpił się w jej usta. Ona oczywiście nie wyrażała żadnych protestów, a jeśli nawet, to i tak nie pozwoliłby jej na ich demonstracje.

-Lucjuszu- odsunęła się od niego- Nie przy Scorpiusie!- pisnęła. Nie chciała, by jakikolwiek szmer, bądź hałas obudziły jej wnuczka.

-No, ale przecież on śpi- Lucjusz odchylił lekko głowę Narcyzy do tyłu i zaczął całować jej szyję. Zadrżała. Kochała, gdy jej mąż to robił. Mógł ją tak całować godzinami. Jego zimne, wilgotne wargi, na jej ciepłej szyi. Na chwilę straciła świadomość i oddała się jego pocałunkom, by później zdzielić go po głowie.

-Od tego jest sypialnia Lucjuszu, nie pokój Scorpiusa!- wycedziła przez zęby.

-Sypialnia, powiadasz?- zaśmiał się i bez pytania chwycił swoją żonę na ręce. Wybiegł z nią z pokoju swojego wnuczka i czym prędzej popędził do ich wspólnego, intymnego gniazdka. Gdy wszedł do środka, położył Narcyzę na łóżku i rzucił na drzwi, wszystkie zaklęcia, jakie były tylko możliwe, by nikt nie przerywał im tej chwili samotności. Ta noc, przejdzie do historii. Mimo, iż mają już sporo lat, nadal tętni w nich młodość i pożądanie, jakiego doświadczyli podczas nauki w Hogwarcie. Mimo, iż myślą, że znają siebie na pamięć, za każdym razem odkrywają siebie na nowo. Szczerze, to jedno z najlepszych małżeństw na świecie, które cały czas, nawet teraz, w tej chwili, boryka się  z miłością  i nienawiścią. To nigdy nie przeminie, będzie ciążyło nad nimi, jak jakieś fatum, lecz gorzkie lekcje życia, jakie dostali od losu, pomogą im z tym walczyć, walczyć do końca, walczyć o to, by szalę przeważyła miłość, nie nienawiść. „Miłość i nienawiść są pokrewnymi uczuciami, a poza tym łatwiej jest znienawidzić kogoś na kim ci zależy, niż tego kto jest ci obojętny”.* To bardzo piękny cytat, oddający ideę naszego świata. Tak właśnie wygląda szara ludzka rzeczywistość. Człowiek walczy czasami nawet z samym sobą. Wystarczy jeden mały, niepozorny błąd i osoba, która była dla ciebie najważniejsza, staje się twoim wrogiem, a ten kogo mijałeś przypadkowo na ulicy, staje się twoim najlepszym przyjacielem.

~*~ 

W Wiltshire nastał nowy dzień i wszystko powoli budziło się do życia. Godzina dziewiąta, pora śniadania. Wszyscy zebrali się w jadalni, no prawie wszyscy, nie było tylko jednego członka rodziny, a mianowicie Scorpiusa.

-Astorio, jak było wczoraj na bankiecie u państwa Parkinsonów?- zagadnęła swoją synową, Narcyza.

-Wspaniale. Nie było dużo fotoreporterów, spokojna muzyka, bardzo ciekawi ludzie, tańce, alkohol- napiła się kawy, a jej mąż chwycił ją za dłoń.

-Oj tak, ale trzeba przyznać, że ojciec Pansy lekko się wstawił- zaśmiał się cicho Draco Malfoy. Mimo, iż dobił już trzydziestki, jego wygląd nie uległ zbyt dużej zmianie. Co prawda, jego bujne blond włosy, nie były już takie puszyste jak kiedyś i pojawiły się już siwe włosy.  Jest teraz bardzo dostojnym i dobrze zbudowanym mężczyzną, natomiast jego żona, ciemna brunetka z długimi włosami, opadającymi swobodnie na ramiona przybrała trochę na wadzę. Nie żeby było to tak bardzo widać, jednakże po narodzinach Scorpiusa nigdy już nie wróciła do swojej Ślizgońskiej formy, jaką miała, gdy uczęszczała do Hogwartu. Podczas porodu wystąpiły pewne komplikacje, które jednak szybko zostały zażegnane.

-Wstawił się?- ich rozmową zainteresował się Lucjusz Malfoy, który oderwał wzrok od ciekawego artykułu, który został umieszczony na pierwszej stronie Proroka Codziennego. Szczerze nienawidził przerywać wypowiedzi Ministra Magii w połowie zdania, no ale cóż… Gdy tylko usłyszał o Parkinsonie i o tym, że podwinęła mu się jakoś noga, cieszył się jak głupek. Nie przepadał szczerze za tą rodziną, odkąd dowiedział się, że Pansy miała romans z Blaisem Zambinim, wtedy, gdy była zaręczona z Draconem. Istna tragedia…

-Tak, ojcze- odparł Draco lekko rozbawionym tonem- Ognista za szybko uderzyła mu do głowy i zaczął tańczyć kankana wraz z Lady Macbet, po całej Sali, na skutek czego stłukł zabytkową wazę pani Parkinson. Śmiechu było co niemiara-  z trudem powstrzymywał śmiech, Lucjusz natomiast nie krył zadowolenia z tego, że jego dawnemu przyjacielowi przydarzyło się coś złego. Na jego twarzy wykwitł złośliwy uśmieszek, co nie uszło uwadze żony. Ona wraz z Astorią również lekko się uśmiechały. Lucjusz miał już na końcu języka jakąś zgryźliwą wypowiedź na temat, tego co usłyszał od swojego pierworodnego. Już otwierał usta, by to wypowiedzieć, lecz nagle je zacisnął, by nie wydać z siebie jęku bólu. Jego żona, kopnęła go w nogę. Zrobił się czerwony na twarzy i zakrył się gazetą. Przeklinał swoją żonę w myślach. Co on takiego jej zrobił?! Za co znowu oberwał? To nie ma już prawa w tym domu, by wyrazić swoją opinie?! Żałosne… „Sam jesteś żałosny” odpowiedział mu jakiś głosik w jego głowie. Podskoczył na krześle, zapomniał, że jego żona lubi czytać w jego myślach. Od razu zrobił minę zbitego pieska i spojrzał na nią. Ona pokręciła głową i zabrała się za sałatkę owocową.

Nie minęło może pięć minut, a u drzwi jadalni stawił się Scorpius. Jak zwykle ubrany był w krótkie spodenki i koszulkę ze swoim ulubionym bohaterem, a mianowicie Batmanem. Lucjusz nie był z tego powodu zadowolony, bo chciał, by jego wnuczek uważał właśnie jego za bohatera, a nie jakiegoś człowieka, latającego po budynkach, jak jakaś mucha.

Młody Malfoy przywitał się ze wszystkimi, mamę i babcię ucałował w rękę, jak to nauczył go ojciec i z trudem wydrapał się na krzesło, będące naprzeciw Narcyzy i Lucjusza. Napił się soku pomarańczowego i odchrząknął, jednakże rodzice i dziadkowie byli pochłonięci bardzo ciekawą rozmową. Postanowił uderzyć piąstką w stół, jak to kiedyś podpatrzył w gabinecie dziadka, który kłócił się z jego ojcem. To był bardzo interesujący widok, dla takiego brzdąca jak on. Odchrząknął jeszcze raz, wiedząc, że nie odciągnie tym starszych od rozmowy, zacisnął dłoń i z całej siły uderzył nią o stół. Syknął z bólu, a dorośli spojrzeli na niego ze zdziwieniem.

-Scorpiusie, możesz nam powiedzieć, co to miało znaczyć?!- spytała przez zęby Astoria, najwidoczniej zdenerwowana zachowaniem malca. On tylko kiwnął głową.

-Oczywiście- powiedział z uśmiechem- Chcę wiedzieć co było dalej- odparł i swoją uwagę skupił na dziadku i babci. Młodsze małżeństwo spojrzało na siebie z lekkim zakłopotaniem. Do jasnej cholery o czym on bredzi?!

-Co, co było dalej?- Draco pobladł na twarzy, co prawda był już blady, ale nie do tego stopnia co teraz.

-Babciu… CO BYŁO DALEJ?!- krzyknął lekko zirytowany maluch, tym, że dziadkowie nie wiedzą o czym on mówi.

-Kiedy, gdzie?- Narcyza czujnie przyjrzała się swojemu wnuczkowi. Myślała, że zapomniał o tym co Lucjusz opowiadał mu wczoraj.

-No co było dalej z waszą miłością!!- wyrzucił to z siebie z wielkim westchnięciem.

Draco i Astoria skupili swoje spojrzenia na rodzicach, a oni natomiast spojrzeli na siebie, jak na skazańców. Ręka Narcyzy z widelcem, na którym był kawałek arbuza, zatrzymała się w połowie drogi do jej otwartych ust. Lucjusz natomiast, słysząc słowa malca, wypluł kawę na artykuł który właśnie pożerał wzrokiem i na swoją końcową wypowiedź…

* Cytaty Marilyn'a  Mansona.

_________________
WIADOMOŚĆ Z OSTATNIEJ CHWILI!! Zostałam nominowana do Liebster Award, przez Helene Bonham Carter. Chciałabym jej bardzo podziękować. :*

Pytania:

1.Jak zaczęła się Twoja przygoda z Harrym Potterem?
Zobaczyłam go kiedyś w telewizji. *,*

2.Ulubiona postać z HP?
Narcyza "Cyzia" Malfoy.

3.Ostatnia piosenka,której słuchałaś?
Ozzy Osbourne- Dreamer

4.Kto jest Twoją inspiracją?
Helen McCrory i Jason Isaacs.

5.Ulubiony film/serial?
Ulubiony film to "Kwartet", a serial to Moda na Sukces. ^^

6.Jaką aktorkę/aktora cenisz? Za co?
Helen McCrory. Cenie ją za to, że ma swój własny styl, nie przejmuje się opinią innych. Pomaga dzieciom, udziela się w fundacjach, nie gwiazdorzy i przede wszystkim jest kochającą żoną i matką. Dodaje mi po prostu wiary w siebie. Jej poczucie humoru i świetna gra aktorska utwierdzają mnie w przekonaniu, że każdy może wybić się na wyżyny, jeśli bardzo tego pragnie. Dzięki niej wierze, że marzenia się spełniają. :3

7.Opisz siebie w trzech słowach.
Wybuchowa, zbuntowana, nieco kontrowersyjna.

8.Którą cześć HP lubisz najbardziej i dlaczego?
Hm... to chyba Insygnie Śmierci część 2. To moja ulubiona część, dlatego, że moja Cyzia ukazuje swoją druga twarz i ratuje Pottera. Kłamie Lordziowi Voldziowi, by chronić swoje dziecko. I przede wszystkim dobro zwycięża nad złem. :D 

9.Lubisz aktorkę Helenę Bonham Carter?
Lubię, jest świetna, jednakże moje serce na zawsze pozostanie przy Helen McCrory.

10.Ile masz lat?
Omnomnomnom 15. ^^

11.Co sądzisz o Syriuszu Blacku i Bellatrix Lestrange? 
Syriusz, dobra dupa, natomiast Bella to fajna psychopatka. ^^ Obojga kocham. <3

Nie nominuje nikogo, bo zbytnio nie mam teraz do tego głowy... :)