Rozdział XV "Obrońca kurczaków i przemoczona histeryczka"

To było dziwne, bo napisałam post o tym, że bloga zawieszam, a zaraz po tym usunęłam ten post... W zasadzie coś kazało mi go usunąć. Taak wiem mogło Was to trochę jakby zmylić, ale wszystko jest w jak najlepszym porządku. Co prawda straciłam swój rozdział, ale udało mi się uratować strzępki, wiem dziwnie to brzmi, ale cudem mi się to udało. 

Przepłakałam pół dnia, nie wiedziałam co ze sobą robić, czułam się pusta. Gdy straciłam rozdział, to czułam, jakbym straciła małą cząstkę siebie. Ogarnęłam się dopiero pod wieczór, zasiadłam przy komputerze i jakoś naszło mnie natchnienie i napisałam rozdział. To było coś naprawdę, że się tak wyrażę "magicznego". Kolejna część pojawi się 29 czerwca, w szczególny dla mnie dzień. :)

Właśnie druga sprawa jest taka, że 21 czerwca, tudzież w piątek minęło już pół roku jak z Wami jestem. Szybko przeleciał ten czas. Chciałabym podziękować za:

Dziękuję za 19 obserwatorów, naprawdę to wiele dla mnie znaczy. :)

Dziękuję za tyle komentarzy, jestem prze szczęśliwa widząc je. albowiem one bardziej mnie motywują do pisania. :)

Dziękuję za 10,000  wyświetleń (stan 23 czerwca), bo dzięki temu wiem, że jednak ktoś wchodzi na mojego bloga i czyta moje wypociny. :)

Zabrzmiało to trochę, jakbym się z Wami żegnała. ooooo. ;c

Tak więc, to by było na tyle... Ach, i jeszcze jedno. Moja ukochana, niezastąpiona Karolcia, narysowała specjalnie dla mnie Arta mojej LuCissy, który idealnie oddaje jedną ze scen. Myślę, że się Wam spodoba, bo dla mnie jest piękny. Z góry sory za jakoś, bo robiłam to zdjęcie moim cudownym aparatem, bo mój skaner odmówił mi posłuszeństwa! Myślę, że mi wybaczycie. :D

Ps: Prawdopodobnie, możliwe jest, iż połowa tego rozdziału może doprowadzić Was do śmiechu, może nawet do histerycznego śmiechu, ale kto to wie. Tak czy inaczej, zaleca się odłożenie na bok wszystkich środków odurzających, jak i picia i jedzenia podczas czytania. xD

~Cissy. <3

Lucjusz Malfoy zawsze miał wybuchowy charakter i zawsze… No, prawie zawsze, musiał postawić na swoim. Ten pieprzony znak wypalony na jego lewym przedramieniu, dawał mu się we znaki i dlatego nie panował nad sobą. Drażnił go prawie każdy ruch osób znajdujących się blisko niego, a w szczególności Panny-Wciskającej-Nos-W-Nie-Swoje-Sprawy. Sam nie wiedział, dlaczego tak się dzieje. Raz sprawiała, że na jego twarzy pojawiał się uśmiech, a raz, że miał ochotę zasztyletować ją swoją srebrną laską. Potrafił zachować zimną krew, nawet wtedy, kiedy był bliski pozbawienia jej życia. Widząc jej błagalny wyraz twarzy, poczuł ucisk w żołądku i puścił ja. Zrobiło mu się głupio, no po prostu zachował się jak kretyn, skończony idiota. Chciał zabić najważniejszą osobę na świecie… To byłby szczyt chamstwa najwyższej klasy. Jakby ona umarła, umarłby razem z nią. Nie wyobrażałby sobie życia bez niej, bez jego ukochanej, pięknej Cyzi. Cały czas żył przeświadczeniem, że kiedyś im się ułoży, że jeszcze będą mieli szanse, by wybrać się po prostu na spacer i porozmawiać, tak o wszystkim i o niczym. Tylko on, ona i natura, która jak powiadają, potrafi zdziałać cuda, więc może i w tym przypadku, by tak postąpiła, aby zrobiła coś, żeby w końcu Narcyza zgodziła się zostać jego dziewczyną, albo chociaż przyjaciółką, bo jak to mawiają "od przyjaźni do miłości, dzieli tylko krok"… Tak jak i również mały kroczek, dzieli od miłości do nienawiści. Życie to bardzo skomplikowana gra. Gra słów, gestów, czynów i pomyśleć, że każdy głupi błąd sprawia, że tracisz swoją ukochaną osobę. Możesz nawet pogubić się w chaosie swoich własnych myśli, co właśnie przed chwilą, zaprezentował pan Malfoy. Rozdarty pomiędzy dwiema stronami, dobrą i złą. Patrzył na Narcyzę z politowaniem, ale i smutkiem. Zakuło go w sercu, gdy zobaczył jak zachłannie zaczęła łapać powietrze do płuc, jakby bała się, że znowu zaraz może jej go zabraknąć. Lucjusz przecież nie chciał być brany za postrach szkoły, bo do Minerwy McGonagall dużo mu jeszcze brakuje. Ta kobieta może prześwidrować jednym spojrzeniem każdego, który jej się narazi. Jest jak ninja, po prostu czai się po korytarzach Hogwartu późną nocą, a powinna w tym czasie grać z Dumbledorem, Slughornem i Flitwickiem w bierki i jeść cytrynowe dropsy, ulubione słodycze dyrektora. Odwala robotę za kotkę, panią Norris, ukochaną Filcha- woźnego, która w tym czasie wyleguje się na kolanach swojego pana w rozpadającym się już pomieszczeniu.

Nie mógł patrzeć na jej twarz, więc odwrócił się na pięcie i odszedł kilka kroków, by zachować od niej bezpieczną odległość i nie skrzywdzić jej bardziej, a niestety mógł to jeszcze uczynić. Palcami zaczął masować skronie, cały czas patrząc w swoje buty. Nie wiedział, jak ma się teraz zachować, co ma teraz zrobić. Przeprosić, czy może odejść bez słowa? Pogubił się w tym wszystkim. Postanowił milczeć, to wydawało się najrozsądniejszym rozwiązaniem. I tak oto nastała cisza, jedynie od czasu do czasu Narcyza zakaszlała, albo głośno odetchnęła. Był, szczerze powiedziawszy, zadowolony z tego, że Panna-Uważaj-Bo-Naślę-Na-Ciebie-Moją-Siostrę, milczy i nie wyrzuca mu na każdym kroku, tego, co zrobił jej przed chwilą. No, ale oczywiście, jak to w zwyczaju bywało u panny Black, musiała dać o sobie w jakiś sposób znać. Kiedy on spokojnie starał się rozluźnić, nagle usłyszał przeraźliwy wrzask za swoimi plecami, aż podskoczył ze strachu i przetarł swoje ucho. Odwrócił się i spojrzał na nią. Była wściekła, lekki wietrzyk sprawiał, że jej włosy falowały na wietrze, a ta twarz zaciętej wojowniczki, wyzwalała w nim dużą ilość endorfin. Chciało mu się śmiać. Przypomniał sobie, że podobny wygląd, miała niegdyś Meduza z mitu o trzech siostrach. Oj tak, Narcyza, jakby nie patrzeć, wyglądała tak samo, jak ta wiedźma. Jej spojrzenie mówiło: „Szykuj sobie grób”, a zaciśnięte w równy rząd, śnieżnobiałe zęby: „Nie dożyjesz jutra!”.

-Co w ciebie wstąpiło, ty imbecylu jeden?!- spytała cała rozdygotana ze złości.

-Nic- obojętnie wzruszył ramionami.

-NIC?!- żachnęła się- Chciałeś mnie zabić!!- wrzasnęła z wyrzutem.

-Oj tam, od razu zabić- pokręcił głową z irytacją- Za bardzo dramatyzujesz- westchnął ciężko.

-Ja dramatyzuje?!- wykrzyknęła i machnęła teatralnie rękoma- Ja dramatyzuje?!- powtórzyła swoje pytanie, jakby sama musiała najpierw przeanalizować słowa, które to przed chwilą usłyszała z ust Malfoya.

-Zacięłaś się? Dobrze, zrozumiałem za pierwszym razem. Nie musisz powtarzać!- krzyknął jeszcze głośniej od niej. Teraz zdał sobie sprawę, że chyba przesadził. Narcyza zacisnęła zęby, przymrużyła oczy i odchrząknęła nosem. Przypominała teraz, jakby byka. A on działał na nią, jak płachta.

-PRZED CHWILĄ CHCIAŁEŚ MNIE ZABIĆ!!- zacisnęła mocno pięści i ugodziła go ręką w klatkę piersiową. Z jego gardła wydobył się stłumiony jęk bólu. Jak na kobietę była bardzo silna- CHCIAŁEŚ PODERŻNĄĆ MI GARDŁO, JAK JAKIEMUŚ KURCZAKOWI!!- to zadnie rozzłościło Lucjusza. Jak ona mogła tak powiedzieć? Jak ona mogła? On bardzo lubił te stworzenia, zawsze ojciec przywoził mu je z polowania. Och, przesadziła!

-NIE OBRAŻAJ KURCZAKÓW!!- warknął nader oburzony- Z nich jest przynajmniej pożytek!- dodał dumnie i skrzyżował ręce na piersi.

-Och, czyli sugerujesz, że ze mnie nie ma, tak?!- prychnęła z rosnącą irytacją w głosie. Pokręciła głową i głośno krzyknęła.

-Uspokój się, bo się zapowietrzysz. Oddychaj.- poklepał ją po ramieniu. Ona odskoczyła od niego jak poparzona- Wdech i wydech, wdech i wydech. Góra i dół, góra i dół- odpowiedział, iście profesorskim tonem.

-NIE MÓW MI CO MAM ROBIĆ, TY BEZMÓZGI PÓŁGŁÓWKU!!- Lucjusz usłyszał w swoich uszach chorał dzwonków, a później jakby stado galopujących hipogryfów, biegło po jego błonach bębenkowych. Na szczęście to uczucie szybko ustąpiło i po chwili czuł jedynie krew buzującą mu w mózgu. Przetarł swoje uszy i spojrzał na nią z drwiącym uśmieszkiem.

-Nie tak ostro!- pogroził jej placem- A myślałem, że nie przejmuje cię opinia innych- zaśmiał się.

Narcyza poczuła, jak na jej twarzy wykwita rumieniec. Przeklęła go w duchu.

-Owszem, ale ubliżania mojej skromnej osobie, nie toleruje, panie Malfoy!- dwa ostatnie słowa wypowiedziała z bardzo dużym naciskiem.

-Hahahaha, skromnej osobie?!- wybuchł gromkim śmiechem- Jesteś naprawdę zabawna. Dobry żart- odwrócił się do niej na chwilę plecami, by nie widzieć wyrazu jej twarzy, który mienił się wszystkimi kolorami tęczy zaczynając od białego, a kończąc na krwistej czerwieni. Po chwili opanował się i spojrzał na nią. Jej twarz również złagodniała- No, może i skromnej osobie, ale za to z wielkim ego, panno Black- w końcówkę zdania wcisnął tyle jadu, na ile było go stać.

-Nie rozmawiamy teraz o mnie, Malfoy!!- wysyczała przez zęby. Jej policzek drgał nerwowo, a oczy nadal były niebezpiecznie przymrużone, łypała na niego groźnie, aż poczuł dreszcze na swoim ciele, co było bardzo dziwne, bo przeważnie nigdy nie doznawał takiego uczucia, a w szczególności, przez jedno głupie spojrzenie. Zaczął się naprawdę zastanawiać, czy nie powinien odstawić palenia, jak to polecił mu kiedyś Rosier, przed tym jak zalali się w trupa i wydawało im się, że latają na różowych jednorożcach. Oj tak… Za dużo tytoniu, za dużo… Trzeba odstawić to dziadostwo.

-Nie mówimy o tobie?! To jest jeszcze jakaś inna NARCYZA BLACK w Hogwarcie?!- prychnął- Taka przemądrzała, zarozumiała, cyniczna, nieprzystępna, zadziorna… Zmęczyłem się- teatralnie westchnął- mógłbym wymieniać na placach twoje wady, Cyziu!- krzyknął.

-No tak, odezwał się wzór cnót. Pieprzony egoista, zadufany w sobie bufon, skończony idiota, który dba tylko o siebie!!- zachłysnęła się powietrzem, a on się zaśmiał.

-Widzisz!- wskazał na nią placem- Nie wolno opowiadać kłamstw! Masz za swoje.

Przez chwile poczuł się, jakby znów był tym małym, sześcioletnim chłopczykiem, który wraz z rodzicami przekroczył próg domu Blacków i pierwsze co rzuciło mu się w oczy to Narcyza. Wtedy mała, zadziorna dziewczynka z cynizmem wypisanym na twarzy. Naprawdę wtedy mu się spodobała, nawet pomyślał, że się zaprzyjaźnią. Jeszcze nie wiedział o planie zeswatania ich, przez rodziców. Pamiętał, jak poszli do ogrodu. Już jako dziecko, miał w sobie to coś, że powalał na kolana dziewczynki, swoim uśmiechem numer dwadzieścia trzy, mówiącym „Dasz mi buziaka?” W zasadzie, każda panna miękła na ten gest i mały Malfoy dostawał to co chciał. Po pewnym czasie marszu, chwycił małą Narcyzę za rękę, na co ona zareagowała spontanicznie i zerwała jednego, jedynego dojrzałego pomidora z grządki swojej matki i cisnęła nim w jego twarz. Zaśmiała się, a on dostał napadu szału. Pociągnął ją za włosy z całej siły tak, że aż zapłakała z bólu. Oj, przesadził. Był jeszcze wtedy mały, więc nie wiedział co oznaczają słowa „Konsekwencje”, lub „Zemsta”, ale Narcyza dobrze znała znaczenia tych oto wyrazów. Przeprosiła go za to, co zrobiła i pomogła mu oczyścić twarz. Bardzo dobrze to wszystko sobie wykombinowała, albowiem, gdy tylko Lucjusz stracił na chwilę czujność, chwyciła do ręki, nożyczki leżące na stole w kuchni. Malfoy usłyszał tylko charakterystyczny dźwięk i już po chwili, stała przed nim Narcyza z połową jego włosów w ręce. Jaki był wtedy wściekły, zaczął płakać i gonić ją po całym domu. Oczywiście, incydent ten został szybko naprawiony przez matkę Narcyzy. Od tego czasu, pani Black i pan Malfoy wstąpili na wojenną ścieżkę, po której spacerują, aż do dziś. Po chwili powrócił do rzeczywistości. Westchnął ciężko, bo nadal miał przed oczami Pannę-Która-Histeryzuje-Jak-Kobieta-Podczas-Menopauzy.

-Lucjuszu, zdajesz sobie sprawę z tego co zrobiłeś?!- spytała bardzo poważnym tonem. Teraz poczuł się jak skazaniec, czekający na wyrok.

-Zależy o co ci konkretnie chodzi… Dużo tego było. Na przykład, kiedyś przez przypadek zamieniłem McGonagall w tort czekoladowy, albo sprawiłem, że włosy Slughorna nagle przybrały kolor fioletowy, albo…

-Nie chodzi mi o twoje ekscesy czy podboje- westchnęła z irytacją- Dusiłeś mnie ty sklonowana owco!!

-Tylko zacisnąłem ręce na twojej szyi. Nie wyobrażaj sobie Merlin wie czego, Black.

-MALFOY!!- zagrzmiała.

-Tak się nazywam- uśmiechnął się łobuzersko- Dobrze, musiałem się na kimś wyżyć- wypowiedział te słowa, znużonym tonem.

-I akurat padło na mnie?!- żachnęła się i machnęła teatralnie rękoma.

-Ty się nawinęłaś, więc była okazja- odparł obojętnie. Nie zdawał sobie jeszcze sprawy z tego do jakiego ogromu furii ją doprowadził.

-NIE JESTEM ŻADNYM WORKIEM TRENINGOWYM, DO JASNEJ CHOLERY!!

-Zapiszę sobie to na przyszłość, a ty bądź tak łaskawa i ścisz decybele w swoim głosie, bo możesz doprowadzić kogoś do utraty słuchu- wyszeptał i poprawił swoją czarną pelerynę.

-Ja ci kiedyś urwę łeb, Malfoy!- warknęła przez zaciśnięte zęby- Nie rozumiem, jak ta Alice z tobą wytrzymuje?!- pokręciła z irytacją głową.

Lucjusz momentalnie spoważniał.

-Już niedługo…- mruknął i ruszył w stronę szkoły. Narcyza tupnęła wściekle nogą i poszła za nim.

-Co powiedziałeś?- zapytała, gdy już udało jej się go dogonić i wyrównać z nim kroku.

-Nic. Zdawało ci się- skłamał gładko i przyspieszył tępo swojego spaceru.

-Słyszałam! Słyszałam całą rozmowę!

-Już to mówiłaś- westchnął ciężko- No i co z tego, że ją słyszałaś?- prychnął z poirytowaniem.

-Powiem to Dumbledore'owi!!- wrzasnęła, a on tylko się zaśmiał. Spojrzał na nią rozbawiony i pokręcił nieznacznie głową.

-Nie uwierzy ci…- odparł spokojnie- Ten staruszek, zajęty jest swoimi dropsami- dodał. Pierwszy raz w życiu, Narcyza nie wiedziała co powiedzieć, zamurowało ją. Lucjusz natomiast patrzył na jej zaciętą minę z dziką satysfakcją.

Zapadła cisza, niezręczna cisza. Słychać było jedynie ich ciężkie oddechy, oraz lekki szum wiatru. Narcyza zapomniała już nawet o tym,  że zimno zawładnęło jej ciałem. Była za bardzo przejęta, nowymi informacjami, że kompletnie ją nie obchodziło to, co dzieje się z jej organizmem.

-Lucjuszu- odparła żałośnie, przerywając głuchą ciszę. On westchnął ciężko i spojrzał na nią badawczo- Czy my kiedykolwiek znajdziemy nić porozumienia?- spytała, tracąc powoli wszelkie nadzieję na ich „wspólną zażyłość”.

-Za bardzo się różnimy- wyrzucił z siebie, jakby od niechcenia- I nasze uczucia są teraz nie istotne- przystanął i obrócił się w jej stronę.

-Uczucia?!- żachnęła się. Powoli gubiła się we własnych kłębkach umysłu. Czuła się, jak pięcioletnie dziecko, dopiero poznające tajniki magicznego świata.

-Tak, to co kiedyś do siebie czuliśmy…-powiedział znużonym tonem, a ona tylko prychnęła. Lucjusz po chwili zauważył, że na twarzy blondynki malują się różne skrajne emocje.

-Przecież ty nic do mnie nigdy nie czułeś… Nie pamiętasz?- zbiła go z pantałyku. Przeklął siebie w myślach. Westchnął ciężko i z lekką irytacją pokręcił głową.

-Czy ty musisz łapać mnie za słowa? Przejęzyczyłem się i tyle, Narcyzo jesteśmy na mrozie, a jak wiadomo mózg trochę wolniej przetwarza informacje w zimie, niż w lecie- Cyzia spojrzała na niego, jak na ostatniego idiotę.

-JA CIE CHYBA ZABIJE!!- wrzasnęła nagle i wyciągnęła z buta różdżkę. Podeszła do niego z wściekłym wyrazem twarzy. On tylko się zaśmiał. Stanęła na palcach, by mieć lepszy dostęp do jego głowy i przyłożyła mu koniec różdżki do gardła, tak, jak on zrobił jej to niedawno, nożem. Lucjusz tylko połaskotał ją opuszkami palców po podbródku. Zachciało mu się parsknąć dzikim śmiechem, widząc jej zaciśnięte zęby i mordęgę w oczach. W takich sytuacjach lubił ją denerwować jeszcze bardziej, byleby tylko zachować sobie w pamięci, jak najdłużej obraz takiej walecznej Cyzi.

-Zrobisz sobie tym krzywdę- jego dłonie oplotły jej nadgarstki i pozbawiły różdżki, spadła gdzieś w zaspę. Przyciągnął ja do siebie, tak, że przylgnęła do jego klatki piersiowej (z czego była szczerze powiedziawszy, skrycie zadowolona), a jej ręce trzymał w bezpiecznej odległości od siebie. Próbowała się wyrwać, szamotała się w jego przeklętych, zakleszczonych dłoniach. Ich usta były bardzo blisko siebie. Znowu miała okazję poczuć jego bliskość, jego ciepło, posłuchać bicia jego serca, widzieć chłód, jak i skrytą miłość w jego srebrnych, jak stal, oczach. Chciała, aby ta chwila trwała jak najdłużej, najlepiej wiecznie.

Lucjusz po krótkim czasie zorientował się, że Narcyza jest już spokojniejsza i puścił ją.

Blondyna, nie była zadowolona z takiego obrotu spraw, na jej twarzy znów malowała się złość. Liczyła na więcej, ale jak widać, pan Malfoy, chce prowadzić grę. Grę, w skład której wchodzi przede wszystkim sztuka manipulacji, ludzkimi uczuciami.

-Co ty sobie wyobrażasz?!- wrzasnęła- Raz trzymasz mi nóż przy gardle, a raz… Właśnie, co to do jasnej cholery było?!- po prostu eksplodowała. Wyglądała teraz jak maszynka do zabijania. Jej cierpliwość została wykorzystana do granic możliwości. Ale trzeba przyznać, że te ogniki w błękitnych oczach, dodawały jej uroku.

-Nic- wzruszył ramionami z łobuzerskim uśmiechem na twarzy.

-Nic?!- oburzyła się- Idę stąd, ta rozmowa nie ma najmniejszego sensu!- warknęła i szybko odnalazła wzrokiem swoją różdżkę. Schyliła się po nią i już miała ją podnieść, kiedy nagle ona wystrzeliła w powietrze. Malfoy zaczął się śmiać, a Narcyza zgromiła go spojrzeniem- To twoja sprawka?!- wycedziła przez zaciśnięte zęby. On uniósł ręce w geście niewinności.

-Nie marnowałbym swojej energii, na takie głupoty- odparł, dusząc się ze śmiechu.

-Skoro nie ty… To kto?!- po chwili, słychać było piskliwy śmiech. Narcyza wszędzie, by go rozpoznała- IRYTEK!!- wrzasnęła. Dokładnie nad nią, lewitował przezroczysty mały duszek, ze skrzyżowanymi nóżkami i wielkim zielonym kapeluszem, którego wcześniej nie miał. Zapewne zwinął go któremuś ze Ślizgonów.

-Black nie ma różdżki, Black nie ma różdżki- zaśmiał się i zaczął się bawić jej magicznym patykiem.

-Oddawaj ją!- zaczęła desperacko skakać w górę z wyciągniętymi rękoma, jakby skakała po ostatnie jabłko na drzewie- Od-da-waj mo-ją róż-dżkę!!- krzyczała.

Irytek, tak, jak i Lucjusz, mieli niezły ubaw.

-Cyzia zaraz straci swoją różdżkę, zaraz straci różdżkę- zaczął nucić pod nosem i poszybował w stronę jeziora. Narcyza wytrzeszczyła oczy i pobiegła za nim. Znalazła go centralnie nad wodą. Przewracał różdżkę miedzy palcami.

-Irytku, ładnie proszę, oddaj mi ją- wydusiła z siebie ciężko dysząc.

-Hmm… Niech pomyśle- udawał, że się zastanawia- NIE!!- pokazał jej język i oddalił się od niej jeszcze bardziej. Ona podeszła na sam kraj brzegu. Dokładnie zbadała teren nogą. Grunt wydawał się być twardy, więc wychyliła się lekko nad wodę i wyciągnęła rękę w stronę Irytka.

-Tak ładnie proszę…. Bo zawołam Krwawego Barona!- echo jej potężnego głosu, rozniosło się po okolicy. Irytek na chwilę zamarł, nie było mu już do śmiechu- To jak. Oddasz ją?- spytała z nadzieją i lekkim uśmiechem.

-NIE!!- zaśmiał się i puścił jej różdżkę. Narcyza desperacko patrzyła, jak znika gdzieś w głębi wody. Nie wiedziała co ma robić, przez nieuwagę zachwiała się i wpadła z hukiem do wody. Nic nie widziała, jedynie tafle wody zamykającą się nad jej głową, z cichym pyknięciem.

Było ciemno i ponuro. Dopiero teraz, zdała sobie sprawę z tego, jak jest jej zimno. Z każdym swoim, choć nawet najdrobniejszym ruchem, czuła, jak woda „atakuje” ze wszystkich stron jej aksamitną skórę. Czuła setki, nawet miliony igieł wbijających się w ciało. Nie było to miłe uczucie. Bardzo zdziwił ją fakt, że może normalnie funkcjonować pod wodą. Na wszelki wypadek obadała dłońmi swoją szyję, ale nie wyczuła żadnych skrzeli, nie widziała również błon między palcami, ani syreniego ogona. Wszystko było na swoim miejscu. Czuła się, jakby była zwykłą, najzwyklejszą w świecie roślinką, poddaną różnym testom na wytrzymałość. Wydawało jej się, że jest zwykłą, pustą lalką nadzianą na ostry, metalowy kołek. Czuła naprawdę nieprzyjemne zimno w okolicach klatki piersiowej.

Rozglądnęła się dokładnie na boki, ale nie zobaczyła nikogo, lub niczego, co przykułoby jej uwagę. Choć może nie tak do końca. Gdzieś w ciemnej otchłani, na samym dnie, zobaczyła żółte światełko. Od razu popłynęła w tamtą stronę. Jej nogi oraz ręce, ze wszystkich stron oplatały wodorosty. Ubrania, nasiąknięte wodą, były jej przeszkodą w poruszaniu się…  ale ona się nie poddała. Zamrugała parę razy oczami i tuż przed nią zmaterializowała się tajemnicza postać. Ni człowiek, ni ryba, z białymi potarganymi włosami, złotymi łuskami i szarymi jak stalówki, bez źrenic oczyma.

Narcyza przeraziła się, próbowała krzyczeć, ale z jej ust, wydobywały się jedynie bąbelki powietrza. To był tryton. Narcyza zapamiętała, że kiedyś profesor Sprout, wspominała o nich, że zamieszkują dno jeziora i mogą być bardzo przebiegłe i niebezpieczne. Tryton wyciągnął w jej stronę białą, kościstą rękę, pozbawioną jakiegokolwiek promienia życia. Blondyna próbowała się odsunąć, ale zauważyła, że wokół niej z morskiej głębi, pojawiają się dokładnie takie same postacie, jak ta pierwsza. Przeraziła się. One były coraz bliżej. W rękach dzierżawiły ostre, jak brzytwy harpuny, zwrócone w jej kierunku. Po chwili jeden z trytonów pochwycił jej rękę, przeszył ją dreszcz. Wcisnął w jej dłoń coś podłużnego. Spojrzała w dół i ujrzała swoją różdżkę. Uśmiechnęła się lekko.

-Dziękuję- z jej ust, jednak wydobyły się tylko bąbelki powietrza, ale najwidoczniej tryton to zrozumiał, bo skinął głową. Spojrzała tęsknym wzrokiem w górę, nadal tkwiła pod wodą. Westchnęła ciężko. Po chwili poczuła, jak dwa trytony trzymają jej ręce i płyną ku światłu. Czuła się jak baletnica, była taka lekka. To było coś wspaniałego.

Po chwili wyłoniła się z wody, niczym syrena. Zaraz, gdy tylko poczuła, że zimne powietrze muska jej skórę, zaczęła się trząść. Wyszła na brzeg, a trytony zniknęły tajemniczo pod powierzchnią wody. Narcyza zauważyła, że Lucjusz biegnie w jej stronę. Próbowała do niego podejść, ale nogi odmówiły posłuszeństwa. On w biegu ściągnął swój płaszcz i od razu, gdy tylko do niej dotarł, okrył ją. Przytulił ją i spojrzał w jej błękitne oczy. Jej wygląd wzbudził w nim poczucie winy. Objął ją mocno ramieniem i zaprowadził na pobliską ławkę. Usiadł na niej, a Narcyza na jego kolanach. Oparła głowę o jego klatkę piersiową, cała drżała.

-Och, Lucjuszu- westchnęła teatralnie- My to chyba nigdy nie dojdziemy do porozumienia- pokręciła głową.

-Przepraszam, Cyziu- wyszeptał z wielkim przejęciem. Czuł się odpowiedzialny, za to co się stało. Ona była coraz to chłodniejsza, a jej oddech powoli zwalniał.

-Nie… Nie masz… za co- wyrzuciła z siebie z trudem. Robiło jej się słabo. Spojrzała na niego żałośnie. Ujęła jego twarz w swoje dłonie i oparła swoje czoło o jego. Zamknęła oczy i uśmiechnęła się. Wyglądało to, jakby napawała się tą chwilą, jakby to była ostatnia rzecz, jaką chciałby zrobić w swoim życiu.

-Zapamiętaj, że nie możesz zasnąć!- spojrzał w jej oczy, które były już przymknięte.

-Zimno mi- wtuliła się w niego.

-Nie będziesz się teraz do mnie tulić!!- warknął stanowczo i odciągnął ją od siebie- Będziesz patrzeć mi w oczy- dodał.

-Ale mi jest zimno- odrzekła, jakby z lekkim wyrzutem.

-To dlatego, że jesteś cała przemoczona i…- tu uderzył się ręką w czoło i zaklął pod nosem- jesteśmy na mrozie- dokończył. Ależ z niego kretyn.

-Jestem śpiąca i zmęczona- zaplotła ręce na jego szyi i wtuliła się w jego tors.

-Trzymaj się mocno- jedną ręką objął ją pod kolanami, a drugą położył na plecach. Wziął głęboki oddech i wstał. Udał się w kierunku szkoły, napawając się jej bliskością.

Ona, bezbronna, wtulona w niego, muskająca palcami jego klatkę piersiową i ocierająca się głową o jego brodę. On, spragniony jej ust, zapachu, dotyku. Pożądanie rosło w nim z sekundy na sekundę. Przeklinał w myślach Merlina, za swój nieszczęsny los. Starał się panować nad sobą. Nie myślał teraz o niczym innym, bo miał cel… Uratować Cyzię… Jego ukochaną Cyzię….

~*~~*~~*~~*~

Jaak dla mnie idealny. <3