Rozdział XIV "Zabije każdego, kto stanie mi na drodze!"

Sieemka. ^^ A Ciocia Cyzia się jara, bo rodzice ją tak bardzo kochają, że, aż kupili jej koszulkę z Linkin Park. Zdycham ze szczęścia. xD Musiałam to napisać, musiałam. :D

Tak więc, co do rozdziału to nie mam zastrzeżeń. Błędów jakoby powinno nie być, a jeśli się jakiś wkradnie to Avadą go i po sprawie.

No, a na zakończenie mojego wstępu przedstawię Wam jeden z dialogów moich i pani Snape:

Ja: Expelliarmus!

Karola: Expeco patronum!

Ja: Avada Kedavra!!

Karola: OMG, You killed my patronus. - Brechtałyśmy się chyba pół godziny, choć nie wiem czy nie więcej, straciłam rachubę czasu. Na żywo wyglądało to lepiej. xD Oczywiście, nawdychałyśmy się za dużo powietrza, albo to nie było powietrze, sama nwm. :D

A teraz nie przedłużam i wstawiam rozdział. Miłej lektury, Cyzia. :3

Ps: nie miałam pomysłu na tytuł, więc wstawiłam pierwsze co przyszło mi na myśl. xD

Wysoki mężczyzna o ciemnobrązowych włosach, przechadzał się z kąta w kąt, po swoim gabinecie, szeleszcząc czarną szatą. Gabinet ten, można by rzec, był urządzony w dość staromodnym stylu. Nie było tu porządnego oświetlenia, a jedynie kilka lamp naftowych, z których sączyło się słabe, pomarańczowe światło. Wszystko było stare, wyniszczone. Ściany były pokryte starą, brązowoszarą tapetą z domieszką czerwonych kropek. Regał na książki, który stał w kącie zaraz przy wejściu, został najwidoczniej przejęty przez korniki. Stare, drewniane, rozpadające się biurko, stojące pod ścianą w drugim końcu pokoju, chwiało się niebezpiecznie na boki. Mężczyzna niespokojnie stąpał z nogi na nogę. Przystanął na chwilę i zerknął na swój srebrny zegarek, dochodziła północ, a jej nadal nie było. Westchnął ciężko i palcami zaczął masować swoje skronie. Zamknął na chwilę oczy i poddał się spokojnie swoim myślą.

Z rozmyślań wybudziło go ciche pyknięcie i tuż przed nim stała zakapturzona postać. Ukłoniła się nisko, cała drżała ze strachu. On podszedł do niej i położył dłonie na jej ramionach i spojrzał w jej ciemne oczy. Nie wiedział dlaczego, ale zawsze podziwiał tę kobietę. Podziwiał ją za to, że jest inna, że nie boi się wyzwań. Jest mu oddana i posłuszna, nigdy się nie sprzeciwia i zawsze popiera jego wybory. Mogłaby być nawet jego żoną, gdyby nie to, że ma już męża, którego kocha nad życie. Czasami zastanawiał się, jakby to było, gdyby jego kochała właśnie tak mocno.

-Wreszcie jesteś- rzucił i wskazał ręką na szarą, zakurzoną kanapę- Siadaj i mów wszystko co wiesz- warknął. Ona posłusznie spełniła jego prośbę. Podszedł do barku i nalał do dwóch szklanek Ognistą Whisky. Podszedł do niej i podał jej jeden z trunków. Podziękowała i upiła łyk. Od razu zrobiło jej się lepiej, dreszcze i strach nagle odpłynęły. Poczuła przyjemne pieczenie w gardle, ten rodzaj alkoholu zawsze ją uspokajał.

-W prawdzie wiem niewiele, jednakże za niedługo powinna mnie odwiedzić, mój Panie- odpowiedziała szybko, cały czas wpatrując się w niego- Wiem też tyle, że jest otoczona przez samych nieprzyjaciół, którzy tylko czekają na okazję, by się jej pozbyć- dodała i znów napiła się Ognistej. On nic nie odpowiedział. Stał wpatrzony w jedną z czerwonych plam, widniejących na ścianie. Wyglądał, jakby nad czymś intensywnie rozmyślał. Ona wstała i niepewnie podeszła do niego. Wzdrygnął się, gdy tylko dotknęła jego ramienia- Tom, mój Panie, czy… Czy wszystko w porządku?- spytała drżącym głosem. Przez chwilę napawała się jego bliskością. Fakt, że jej opuszki palców dotykały jego szyi, wyzwalał w niej niezbadaną siłę i… pragnienie? Tak, pragnienie. Jego zapach uderzał do jej nozdrzy, omotał ją. Zamknęła oczy i oddała się chwili przyjemności, jaką było przebywanie jak najbliżej niego.

Nagle poczuła zimne palce, chwytające jej nadgarstek. Przeszył ją dreszcz. Otworzyła oczy i pierwsze co zobaczyła, to jego wściekłe spojrzenie, utkwione w niej.

-Czy pozwoliłem Ci wstać?!- zagrzmiał i mocniej ścisnął jej rękę. Nie mogła wykonać żadnego ruchu, nie mogła uciec, nie mogła się rozpłakać, nie mogła jęknąć z bólu. Musiała trzymać pokerową twarz, a łzy przeczekać- Czy pozwoliłem Ci wykonać jakikolwiek ruch, względem mojej osoby?!- z całej siły pociągnął ją za nadgarstek i pchnął brutalnie w ciemny kąt pokoju. Upadła na podłogę i spuściła głowę w dół. Starała się być silna. Z trudem podniosła się na drżących rękach- Jak śmiałaś wypowiedzieć moja imię?!- wściekły rzucił szklanką o ścianę. Szkło rozsypało się na miliony kawałeczków. Wystraszyła się, bardzo się bała. Sprawiał teraz wrażenie nieobliczalnego psychopaty, bądź szalonego mordercy.

-Wybacz, mój Panie- wychrypiała. Cała się trzęsła, poczuła, jak do jej oczu napływają łzy- Nie teraz, nie teraz, proszę nie teraz- wyszeptała w myślach. Przyzwyczaiła się do tego, że nie będzie miała taryfy ulgowej, mimo, iż jest jedyną kobietą wśród całej jego bandy rozwścieczonych półgłówków. Przyzwyczaiła się do bólu  jaki jej zadawał, uodporniła się na to. Przez to, stała się silniejsza i waleczniejsza. Poczuła jak chwyta jej podbródek i podnosi go do góry. Klęczał przy niej, nadal z obojętnym wyrazem twarzy. Ich spojrzenia zderzyły się. Nie wiedziała co powiedzieć. Byli bardzo blisko siebie, on zaczął wycierać jej łzy, które słynęły po jej policzkach. Znów był opanowany i w miarę normalny. Nie wiedziała co o tym myśleć.

-Moja droga. Jeszcze nie dorosłaś do tego, by mi służyć…- chwycił jej ramiona i pomógł wstać.

-Nie, mój Panie!- ostro zaprotestowała- Urodziłam się, by być twoją poddaną. Zrobię dla ciebie wszystko, za wszelką cenę, byleby tylko nie ucierpiała na tym moja rodzina- odrzekła niemalże natychmiast. Był pod wrażeniem jej temperamentu i odwagi.

-Zrobisz dla mnie wszystko, powiadasz?- ona tylko kiwnęła twierdząco głową- Więc przyprowadź ją tu!- to wyznanie zdecydowanie ją zaszokowało. Nie myślała, że ta chwila nadejdzie tak szybko.

-Ale mój Panie. Dajmy jej jeszcze trochę czasu. Mogę przysiąc, że gdy tylko się u mnie zjawi, od razu cię zawiadomię- dodała szybko w nadziei, iż jej mistrz przystanie na jej propozycję.

-Dobrze. Wiedz, że to ciebie darzę największym zaufaniem i nie zmarnuj tej szansy, moja droga  B…- nie dokończył, bo ona od razu wcięła mu się w słowo.

-Dziękuję mój Panie i obiecuję, że się na mnie nie zawiedziesz- ukłoniła się nisko i odetchnęła z ulgą. Będzie miała więcej czasu, by ją dokładnie przygotować do tego spotkania. Nie może tak szybko stracić swojej ukochanej, bratniej duszy. Tej, która była z nią do końca i będzie na zawsze.

-A teraz znikaj. Nie chcę cię tu na razie widzieć!- pokiwała głową i jeszcze raz się ukłoniła, po czym z cichym pyknięciem rozmyła się w powietrzu, jak niekształtna plama. On natomiast chwiejnym krokiem podszedł do regału i wyciągnął grubą, opasłą księgę. Zasiadł za biurkiem i otworzył ją jednym szybkim ruchem. Do jednej z już dość pożółkłych kartek, przyklejone było zdjęcie- Już niedługo, moja najpiękniejsza, będziemy razem. Tylko ty i ja. Nikt nas nie pokona, będziemy nieśmiertelni- dodał, głaskając opuszkami palców, zniszczoną, starą fotografię. Z małą, może pięcioletnią, jasnowłosą dziewczynką, stojącą przy wielkiej, kamiennej fontannie- Razem, wyeliminujemy wszystkie niemagiczne istoty na tym świecie- zaśmiał się upiornie i zatrzasną księgę z hukiem.

~*~

Narcyza miała już dość wrażeń, jak na jeden dzień. Miała dość ludzi. Ile by dała za odrobinę spokoju. Była tym wszystkim bardzo zmęczona. Marzyła o ciepłej kąpieli i śnie. Tak, chciała zasnąć i przespać to wszystko. Idąc jednym z pustych korytarzy, natrafiła na Snape’a. Siedział na ławce z twarzą ukrytą w dłoniach. Od razu do niego podeszła. Przykucnęła przy nim i dotknęła dłonią jego kolana.

-Co się stało, skarbie?- spytała ciepłym, spokojnym tonem. Bardzo rozczulił ją widok zapłakanego chłopca. Coś ścisnęło ją w sercu. Cofnął ręce i spojrzał na nią. Uśmiechnęła się do niego.

-Oni mi dokuczają- przetarł pięściami, swoje załzawione oczy.

-Oni?- spytała lekko zaskoczona. Nie sądziła, że ktokolwiek może mu dokuczać. Sądziła, że ma bardzo dobre relacje ze wszystkimi, a w szczególności, ze Ślizgonami.

-Tak… Potter, Black, Lupin i ten Pettigrew- odpowiedział nadal płacząc. Severus znowu wyzwolił w niej matczyny instynkt. Coś czuła, że sen musi poczekać. Westchnęła ciężko i spojrzała na niego pytająco.

-A co ci zrobili?- starała się, by nie było słychać zmęczenia w jej głosie. Cały czas lekko się uśmiechała, by dodać mu otuchy. Skoro natrafiła na niego, to chciała mu w jakimś sensie pomóc. Przecież zawsze był dla niej ważny. Dla niej i dla Bellatrix, był zawsze jak młodszy brat, którego nigdy nie miały- Severusie, co ci zrobili?- powtórzyła swoje pytanie tym razem pewniejszym tonem.

-Ośmieszyli mnie przed Lily!- pociągnął nosem. Narcyza wyciągnęła chusteczkę z kieszeni i podała mu ją. On cicho podziękował.

-Lily? To ta Gryfonka, mugolskiego pochodzenia, Szla…- nie dokończyła, bo Snape puścił jej mordercze spojrzenie.

-To nie jest SZLAMA!!- wrzasnął i stanął na równe nogi. Na jego twarzy malowała się złość- To Lily Evans, czarownica. Nie rozumiem waszego wstrętu do niej- dodał z nutką irytacji w głosie.

-Ja osobiście nic do niej nie mam- odparła i usiadła na ławce.- To też człowiek, tak samo normalny, jak my. Tyle tylko, że pochodzi z niemagicznej rodziny…

-I co z tego?- na jego twarzy widać było jawne oburzenie. Tak zacięcie bronił tej dziewczyny, więc Narcyza uznała, że musi być dla niego naprawdę ważna. Jeszcze nigdy nie widziała, by jakiś chłopak bronił dziewczyny, a szczególnie, dziewczyny niemagicznej.

-Społeczeństwo, inaczej postrzega szla…. Mugolów. Wielu czarodziejów chce, by do Hogwartu przyjmowano jedynie uczniów pochodzących z magicznych rodzin. A do Slytherinu w szczególności, czystokrwistych szlachciców- wyrecytowała jakby z pamięci. To były słowa jej matki, która jakoś wryła jej to w umysł. Pamiętała, że kilka dni przed swoim pierwszym pojawieniem się w Hogwarcie, Druella cały czas, przy każdej możliwej okazji, tłukła jej to do głowy.

-To dlaczego ja jestem w Slytherinie? Przecież jestem półkrwi, to tak jakby moja jedna część ciała, była niemagiczna, taka mugolska- odparł, najwidoczniej zakłopotany. Powoli gubił się w swoich myślach.

-Są wyjątki. Ty jesteś mądry, inteligentny, sprytny, przebiegły i nie dorastasz temu całemu Potterowi do pięt. Jesteś odważny, a odwagę Ślizgoni cenią sobie ponad wszystko- zmierzwiła mu włosy. Wiedziała, jak tego nie lubi, jak krzywi się przy tym niezmiernie, ale pokusa była silniejsza, nie mogła się powstrzymać. W końcu odepchnął jej rękę i zaśmiał się.

-Cyziu, przestań!- krzyknął, gdy jej ręka znowu powędrowała na jego głowę

-Dlaczego? Ja tak lubię- zachichotała i zaczęła go łaskotać po brzuchu. Wiedziała, że to jest tego słaby punkt.

-Cyziu! Proszę, przestań!- wydyszał lekko zmęczony. Próbował wyrywać się z jej diabelskich sideł, jak to kiedyś określił Rosier.

-Przestane, jeśli nabierzesz pewności siebie- odparła z lekką dozą rozbawienia w głosie.

-Ale myślisz, że jestem odważny?- wykorzystał chwilę nieuwagi Narcyzy i wyślizgnął się z jej ramion i odsunął na nieznaczną odległość. Ona tylko się zaśmiała- Przecież nie potrafię sobie poradzić z tą całą bandą…

-Oczywiście, że potrafisz. Odnajdź w sobie wewnętrzną siłę i ujawnij swoją prawdziwą naturę. Jesteś wychowankiem Salazara Slytherina, jednego z najpotężniejszych czarodziejów wszechczasów- odpowiedziała z uśmiechem. Bawiąc się ze Snape’m… O ile można to nazwać zabawą, raczej mordowaniem… Przypomniało jej się dzieciństwo. Trzy siostry Black. Wieczne Trio. Święta Trójca. Zabawy w berka, w chowanego… Tak bardzo chciała, by te czasy powróciły. Jednakże teraz, pozostała święta dwójca. Andromeda została wydziedziczona, a teraz Bellatrix, pała do niej tak silną nienawiścią, jak ojciec. Jedynie ona i matka za nią tęsknią. Z rozmyślań wyrwało ją wołanie Snape’a.

-Cyziu, wszystko dobrze?- spytał z troską w głosie. To było takie miłe, że ktoś się o nią troszczy.

-Tak, wszystko dobrze- kiwnęła głową- Co mówiłeś?

-Pytałem czy myślisz, że jestem odważny...- jej uwagę przykuła postać w ciemnej pelerynie, która przemierzała szybko korytarze. Starała się nie zwracać na to uwagi. Przecież uczniowie, często wychodzą na spacer. Zapewniała się w myślach. Ale jaki uczeń wychodzi na spacer w ciemnej pelerynie o zmroku?! Usilnie starała się słuchać wywodu Snape’a, ale nic z tego nie rozumiała. Czuła, jakby jej umysł na chwilę się wyłączyć. Odpowiedziała coś w stylu „będzie dobrze”, po czym szybko pożegnała się z Severusem i ruszyła za zamaskowaną postacią.

Serce biło jej mocno, a oddech przyspieszał. Adrenalina buzowała jej w żyłach. Osoba idąca kilka metrów przed nią, wyszła na błonia. Blondyna musiała schować się za jedną z kolumn budynku, by nie zostać zauważona. Szła za nią krok w krok. Starała się zostawiać ciche odgłosy na śniegu. Było jej zimno, albowiem, niestety nie była odpowiednio ubrana na wyjście na dwór. Po chwili postać zeszła doliną w dół po kamiennej ścieżce, której Narcyza nie znosiła. Uczniowie zawsze muszą tędy chodzić na Opiekę nad Magicznymi Stworzeniami. O wypadek na tych śliskich kamieniach nie trudno, a ona niedawno właśnie taki zaliczyła. Postać przemknęła obok chatki na skraju lasu, gdzie było słychać żałosne wycie Kła, oraz Slughorna i Hagrida śpiewających jakąś starą, mugolska przyśpiewkę. Oczywiście trzeźwi to oni za bardzo nie byli. Słońce zbliżało się ku zachodowi. Robiło się coraz ciemniej i coraz zimniej. Narcyza poczuła dreszcze na swojej skórze. Osoba przez nią śledzona, wreszcie weszła do Zakazanego Lasu. Szła szybko nie zważając na gałęzie, lód i rożne inne dziwactwa pod swoimi nogami. Narcyza przedarła się przez kępy krzewów. Czym szła głębiej, tym bardziej się bała. Przeraziła się na śmierć, gdy tuż nad jej głową, przeleciała sowa. Zakryła sobie usta dłonią, by nie pisnąć ze strachu. Drzewa były pozbawione jakichkolwiek tchnień życia. Wyglądały, jakby szeptały między sobą, a w słowa przeplatały szum wiatru. Mgła unosiła się w powietrzu. W końcu zakapturzona postać dotarła na polane. Narcyza schowała się za wielkim dębem, by mieć lepszy wgląd na całą sytuacje.

-Jesteś punktualnie. Brawo- znikąd rozległ się zimny, lodowaty głos. Narcyza pamiętała go bardzo dobrze. W jej śnie… On był w jej śnie.

-T... Tak mój panie- wypowiedział, jąkając się i ściągnął kaptur. Tak jak podejrzewała, był to Lucjusz.. Nie zrobiło to na niej żadnego wrażenia.

-Co z dziewczyną?- Narcyza czuła, jak jego zimny głos po prostu przenika do jej wnętrza powodując tym, chwilową „martwicę” organizmu.

-Wszystko zgodnie z planem, Mistrzu- wyszeptał lekko wystraszony.

-Dobrze, cieszę się, Lucjuszu. Zapamiętaj co musisz zrobić. Musisz ją zabić. Wiem, że bardzo ci na niej zależy, ale to jedyny sposób, by mojej ukochanej nie stała się krzywda.

-Oczywiście, mój Panie- spuścił głowę w dół, a kurtyna włosów, swobodnie opadła na jego twarz. Nawet z daleka, Narcyza zauważyła, jak mięśnie jego policzka, są spięte.

-Pokaż rękę, Lucjuszu- nakazał. Blondyn podał mu drżącą, lewą rękę. Wtem mężczyzna, przyłożył mu koniec różdżki do lewego ramienia i wypowiedział po cichu jakieś zaklęcie. Lucjusz syknął z bólu.

Po chwili, zaczęło się dziać coś złego. Rozbłysła jasność, a na niebie pojawił się zielony symbol. Jakby znak. Narcyza pierwszy raz widziała go na oczy. Na początku była to zwykła smuga, która potem zaczęła się scalać i formować pewien kształt. W końcu cała mgła opadła, a niebo przeszyły dwie błyskawice. Teraz dokładnie było widać znak na niebie. Była to bowiem czaszka z wężem wychodzącym z jej ust. Narcyza oparła się o drzewo, by nie upaść z wrażenia. KTO TO JEST? CO TO JEST? CO DOSTAŁ LUCJUSZ?! CO SIĘ DZIEJE?! CZY WEZWAĆ POMOC?- tysiące pytań targało jej umysłem.

-Od dziś, jesteś jednym z nas- odrzekł i schował różdżkę do kieszeni szaty. Przez chwile zapanowała cisza. Malfoy bowiem, musiał zaczerpnąć trochę świeżego powietrza. Trzymał się kurczowo za lewe przedramię, które zdobił jakby czerwony tatuaż, podobny do tego na niebie.

-Dziękuję Panie. To dla mnie, naprawdę wielki zaszczyt, móc zasilić twoje szeregi- Lucjusz ukłonił się nisko. Narcyza dostrzegła lekki grymas na jego twarzy.

-Już przestań. Zapamiętaj, dziewczyna musi zginąć, jak najszybciej!!

-Oczywiście, mój Panie, oczywiście. Za niedługo będzie martwa- wyszeptał, a jego głos lekko zadrżał. Mężczyzna tylko się zaśmiał i rozpłynął w powietrzu.

Lucjusz patrzył z obrzydzeniem na swoje przedramię. Był wściekły. Zaciskał mocno pięści. Narcyza pomyślała, że lepiej byłoby się ulotnić. Odwróciła się cicho na pięcie i nadepnęła na jedną z gałęzi, wystającą ponad śnieg. Przeklęła się w duchu. Lucjusz od razu wyrwał się z rozmyślań i podążył wzrokiem do miejsca, gdzie było słychać hałas. Malfoy był inny, niż dotychczas. Jego oczy, płonęły żywym ogniem. Wyglądał, jakby chciał kogoś zabić. Poczekała jeszcze chwilę i ruszyła się do ucieczki. Biegła jak opętała. On był coraz bliżej niej. Ta cholerna ciekawość, dokąd ją zaprowadziła?! Gdy wreszcie wybiegła z lasu, czym prędzej udała się w kierunku szkoły. Głupia, po co za nim poszła? Co chciała przez to osiągnąć? Z głębi rozmyślań, wyrwała ją niewidoczna siła, która pchnęła ją na pobliskie drzewo. Przez chwilę oślepiona, ześlizgnęła się na śnieg. Zamrugała parę razy oczyma i po chwili tuż przed sobą, zauważyła Lucjusza Malfoya.

-Wszystko słyszałaś?!- wrzasnął ze złością. Chwycił mocno jej rękę i postawił do pionu. Przyparł ją mocno do kory drzewa, nie spuszczając z niej wzroku- Pytam się!!- szarpnął nią.

-Tak!- krzyknęła wyzywającym tonem- Wszystko Słyszałam! Kogo chcesz zabić? Kim on był? Kim ty jesteś, do jasnej cholery?! Bo na pewno nie człowiekiem!- Nie widziała co mówi, a tym bardziej, co czyni. Była wystraszona.

-Zamknij się!- warknął- Nie twój interes, Black. Nie mieszaj się w nieswoje sprawy!- po prostu mordował ją, swoim zimnym spojrzeniem.

-Nie poznaje cię!- próbowała się wyrwać, lecz nie dała rady. Uścisk był zbyt silny.

-Jestem taki, jak zawsze- uśmiechnął się jadowicie-Tylko trochę inaczej patrzę teraz na świat…

-Jak potwór! Puszczaj mnie ty morderco!- szarpała się. Próbowała go odepchnąć, a nawet kilka razy kopnąć, jednak z marnym skutkiem. Z jego wyrazu twarzy, można było wywnioskować, że sprawia mu to niezłą zabawę.

-Zabije każdego, kto stanie mi na drodze!- warknął po chwili. Znowu był inny. Zachowywał się jak nastolatka w wieku dojrzewania. Takie same wahania nastrojów.

-Co masz na myśli?!- przeraziła się. On zaśmiał się upiornie i sięgnął ręką do kieszeni szaty. Wyciągnął z niej coś błyszczącego i srebrnego. Na początku, Narcyza nie wiedziała co Malfoy trzyma w ręce. Co to za przedmiot, lecz, gdy wysunął go bardziej w jej stronę, krzyknęła ze strachu. Trzymał w ręce nóż! Najprawdziwszy na świecie nóż, którego rękojeść była wysadzana rubinami. Dziwne, że akurat w obliczu śmierci Narcyza największą swoją uwagę, skupiła właśnie na czerwonych klejnotach.

-Jeśli zabije ciebie, nie będzie kłopotu. Jedna ofiara mniej- stała jak zamurowana. Nie mogła wykonać żadnego ruchu. Czuła paraliż całego organizmu. Każda komórka jej ciała odmówiła posłuszeństwa. Oczy rozszerzyły się do granic możliwości. Serce szalało na największych obrotach. Oddech, jakby chwilowo zanikł. Przełknęła głośno ślinę i zamknęła oczy. Zacisnęła pięści. Bała się, cholernie się bała. Był teraz nieobliczalny. Poczuła, że przyłożył zimny nóż do jej gardła. Czuła, jak ostrze muska jej skórę, jak szuka miejsca, by się wkłuć. Zaczęła się szamotać i błagać o pomoc. Zaczęła przeraźliwie krzyczeć i płakać. Otworzyła oczy i spotkała się z jego zimnym, mordującym wzrokiem.

-Lucjuszu… p…pro….proszę, nie… zabijaj… mnie… Nie… Nie rób… mi… krzywdy- jego wolna dłoń, zacisnęła się na jej szyi. Zaczął ją dusić. Modliła się, by był to tylko sen. Po woli zaczynała widzieć ciemność. Po jej policzku spłynęła wielka łza- Proszę...- wyszeptała ostatkami sił i wlepiła w niego błagalne spojrzenie…