Rozdział XIII "Za późno na przeprosiny"

No heej! :3  Mając na uwadze Wasze dobro postanowiłam pisać krótsze rozdziały, albo jeśli wystąpi taka konieczność je dzielić. Taka długość z pewnością Was zanudza, więc chce skrócić Wasze męczarnie. Obawiam się, ze około szesnastu, bądź siedemnastu stron tekstu to byłoby za dużo, jak na jeden raz... Pisałam ten rozdział przy słuchaniu piosenek Linkin Parku i szczerze polecam je do pisania takich scen. *Uprzedzam, że może pojawić się lekka scena... Drastyczna*. Niech moc Salazara Slytherina będzie z Wami, abyście mogli szybo przeczytać rozdział. :3 Ahhh właśnie ogłaszam oficjalnie wszem i wobec, że Rickmanicka napisała piękny hymn mojego bloga : "Tralalala tralalala ciocia Cyzia jest genialna! Wystukuje poezję klawiszami, wszyscy się cieszymy, że jest z nami!" Więc dzisiejszy rozdział dedykuję właśnie jej. ;**

 No właśnie Potterheads nie zapomnieć, że już w ten piątek na TVN o 20,00 leci nasz Harry Potter i jego kamień filozoficzny. xD

Enjoy, Cyzia. :*

Jej loki, swobodnie opadały na zapłakaną twarz. Klęczała na marmurowej posadzce i szeptała sama do siebie, ciągle szlochając. Miała rozmazany makijaż. Tusz spływał po jej policzkach, razem ze słonymi łzami. W pomieszczeniu panował półmrok. Przejrzysta, lazurowa woda, wylewała się ze starych, zniszczonych umywalek i moczyła jej szatę. Nie mogła wytrzymać fizycznie, takiego przeciążenia. Jednak niektóre osoby, nie są takie, za jakie się podają. Potrafią bardzo zranić. Nie chciała już żyć. Mimo, iż to była zwykła kłótnia, nie mogła żyć z tym poczuciem winy, ciążącym w środku. Źle się z tym czuła. To wszystko ją przytłaczało. Zacisnęła mocno dłoń na małym lustereczku i cisnęła nim o posadzkę. Szkło, z hukiem musnęło posadzkę i rozbiło się na miliony kawałeczków. Chwyciła do ręki największy i najostrzejszy z nich i przyłożyła go do nadgarstka. Zacisnęła dłoń w pięść, by jej żyły, były bardziej widoczne. Chciała tylko jednego, pragnęła wyrwać się z tego beznadziejnego świata i fatalnego położenia, w jakim się teraz znajdowała. Chciała o wszystkim zapomnieć. Już wiele razy o tym myślała. Wiele razy powtarzała sobie, że zrobi to dziś w nocy, kiedy wszyscy będą spać. Wzięła głębszy oddech i wbiła szkło głęboko w skórę. Spod jego ostrza, wypłynął gęsty, szkarłatny płyn. Z pozoru jedna mała kropelka, a było ich coraz więcej. Skóra zapiekła ją mocno, syknęła z bólu, lecz była twarda. Wraz z krwią, uciekała z niej cała frustracja, złość, zazdrość i gniew. Pogłębiła wcięcie i powiększyła ranę, dając tym upust wszystkim uczuciom. Krew coraz szybciej spływała po jej nadgarstku, kapiąc na posadzkę, pełną wody. Jej głowę przeszył niemiłosierny ból. Przed jej oczyma, przeleciało jej całe życie. Widziała swoją radość, kiedy usłyszała od Tiary Przydziału, że została przydzielona do Slytherinu. Pierwsze zajęcia z Transmutacji i pierwsza eksplozja na Eliksirach. Zacieśnianie nowych znajomości i poznawanie smaków życia. Ucieczki z lekcji, balowanie do rana. Widziała nocne rozmowy ze swoją przyjaciółką, swoją pierwszą miłość, pierwszy pocałunek. Później widziała tylko smutek i łzy. Poczuła wielką ulgę i zapragnęła więcej. To było coś niesamowitego. Nowe uczucie, nowe doświadczenie, nowe doznanie. Nie mogła się powstrzymać. Po chwili, zrobiła drugie i trzecie nacięcie na tej samej ręce, tym razem nie, aż tak głębokie. Miała ochotę się okaleczać. Na co było jej życie i uroda? Straciła chłopaka, którego kochała, najlepszą przyjaciółkę. Zaczęła płakać, a woda wokół niej, przybierała barwę mętnej czerwieni. Świat nagle zawirował. Zaczęła rozglądać się desperacko na boki, widziała wokół siebie, jakby jasne sylwetki postaci, szydzące z niej. Chciała na nich krzyczeć, lecz coś blokowało jej struny głosowe. Z jej gardła, wyrwał się jedynie jęk rozpaczy i żalu. Powoli zaczynała widzieć ciemność. Poczuła, jak ktoś chwyta jej głowę i desperacko odgarnia włosy. Słyszała czyjś szloch. Długie, zimne palce oplotły jej nadgarstek, próbując zatamować krwawienie…

~*~

Czuła się, jakby przejechał ją jakiś czołg. Wypompowana, bez życia. Bezsilna, bezradna i nikomu nie potrzebna. Otworzyła oczy i zamrugała parę razy powiekami. Obraz stawał się bardziej wyraźny. Rozpoznała twarze osób, znajdujących się przy niej. Koło niej, na łóżku siedział Evan Rosier, we własnej osobie i tulił ją w swoich ramionach. Koło łóżka, na krześle siedziała Narcyza z chusteczką w ręce, a nad nią stał Lucjusz, opierając się dłońmi o jej ramiona. Każdy pogrążony był w swoich myślach. Nawet nie zauważyli, kiedy się obudziła. Dopiero, gdy cicho westchnęła, zerwali się na równe nogi.

-Co tu robicie?- spytała, pretensjonalnym tonem. Sądziła, że pozwolą jej odejść, skoro tak łatwo z niej zrezygnowali. Była na nich zła. Uratowali ją, a ona tego nie chciała. Nie chciała dłużej żyć i cierpieć, jeszcze bardziej, niż zwykle.

-Jak dobrze, że się obudziłaś- wyszeptała Narcyza i chwyciła zabandażowaną rękę Victorii- Baliśmy się, że przybyliśmy tam za późno. Straciłaś dużo krwi… Poppy powiedziała, że możesz nie przeżyć tej nocy, ale się udało, bo wierzyliśmy w ciebie. Byliśmy tu cały czas- łza spłynęła po jej policzku.

-Dlaczego to zrobiłaś?- spytał z wyrzutem Evan i spojrzał na nią pytająco.

-Chciałam się wam usunąć z życia. Mielibyście o wiele lepiej beze mnie…- odpowiedziała, unikając wzroku swojego byłego chłopaka. Wzdrygnęła się, gdy ujął jej dłoń w swoje i złożył na niej czuły pocałunek, po czym uwięził ją w swoich rękach. Próbowała odsunąć rękę, ale on jej nie pozwolił- Czemu mnie uratowaliście?!- oburzyła się.

-Bo nie mogliśmy pozwolić, byś umarła przez swoją ludzką głupotę- odparł oschle Lucjusz i bez słowa, oddalił się od nich.

-Pójdę do niego- rzuciła Narcyza i szybko wstała- Musicie wyjaśnić sobie parę spraw- wytarła łzy i poszła w ślad za Malfoy’em. Zauważyła, że stoi przy oknie i nad czymś intensywnie rozmyśla.

-Salazarze, co ja narobiłam- przeczesała włosy, wzdychając przy tym ciężko.

-Zachowałaś się niemądrze i nieodpowiedzialnie- zastukał parę razy swoją srebrną laską o marmurową posadzkę. Narcyza zadrżała. Nienawidziła tego odgłosu i w szczególności nienawidziła, jak robi to Lucjusz. Dało się wtedy wyczuć na odległość, złość i chłód jaki wydobywał się z każdym dźwiękiem.

-Odezwał się- zakpiła- Myślałam, że dojdziemy do jakiegoś porozumienia, ale jednak, jak zwykle się myliłam. Co ja sobie myślałam?- powiedziała sama do siebie- To nie ma sensu- odwróciła się i już miała udać się do Victorii, kiedy nagle poczuła na swojej klatce piersiowej ucisk. Laska Lucjusza zablokowała ją, zaczepiła się za jej szal i pociągnęła do ciemnego kąta.

-Więc, słucham- spojrzał na nią i popchnął ją do ściany.

-Nie potrafię- wyszeptała i spuściła wzrok. Jej głos się załamał, już nie dbała o nic. Musiała mu to powiedzieć, po prostu musiała. Wiedziała, że się przed nim skompromituje, ale chciała, żeby to wiedział. Zapewne ją wyśmieje, ale mało ją to teraz obchodziło.

-Czego?- prychnął z poirytowaniem. Ona poczuła małe rozczarowanie i niemiły ucisk w żołądku.

-Nie potrafię o tobie zapomnieć. Ciągle mam cię przed oczyma- wypowiedziała to szybko, na jednym wdechu. On westchnął i chwycił jej podbródek, czym zmusił ją, by spojrzała mu w oczy.

-I co mi z tego, Narcyzo? Mam już inną, która mnie kocha i szanuje. Twoje słowa, nic miedzy nami nie zmieniają i nic dla mnie nie znaczą- wiedział, że ją tym zranił, ale musiała w końcu dorosnąć. Pokiwała tylko głową w geście zrozumienia.

-Oczywiście wiem o tym... Wiem, że nie mamy szans, ale…- zacięła się i spojrzała kątem oka na Rosiera i Vicki. Widziała, jak ten ją tuli i adoruje, a ona lekko się uśmiecha. Wzięła głębszy oddech i znów spojrzała w jego oczy. Emanowały jeszcze większym chłodem, niż dotychczas. Teraz liczyła się tylko ona i on, nikt więcej- Ja… ja cię kocham, Lucjuszu- wyszeptała i spuściła wzrok. Wlepiła go w swoje buty. Czekała teraz na jego szydzący z niej śmiech, jednak nic nie usłyszała. On stał wpatrzony w nią, ze źrenicami rozszerzonych do granic możliwości. Ręka którą opierał się na lasce, drgała mu nerwowo. Te słowa nim wstrząsnęły i to dogłębnie. Nigdy nie liczył na takie wyznanie, padające z jej ust. Nie wiedział co powiedzieć- Proszę, zapomnij o tym. Nie powinnam tego mówić. Nie powinnam. Idiotka ze mnie. Lucjuszu, proszę zapomnij- chciała czym prędzej odejść, lecz on jej nie pozwolił. Chwycił jej nadgarstek, przyciągnął ją do siebie i spojrzał w jej błękitne oczy.

-Przykro mi, ale ja nie odwzajemniam tego uczucia i nigdy, czegoś takiego do ciebie nie czułem. Ja cię nie kocham, nigdy nie kochałem i nie będę kochał. Nie chciałem w ogóle się z tobą zadawać, ale musiałem. Niechęć do ciebie, narastała we mnie, z każdym dniem, ale zaciskałem zęby i żyłem dalej- oznajmił spokojnie, lecz w środku szalał z rozpaczy. Przecież, ją kochał! KOCHAŁ JĄ, JAK NIKOGO INNEGO, NA TYM PIEPRZONYM ŚWIECIE!!

-Lucjuszu, ja wiem, że nie jestem ci obojętna. Wiem, że kłamiesz- chwyciła za kołnierz jego koszuli. Stanęła na palcach, by wyrównać się z nim wzrostem- Przepraszam. Wybacz mi proszę. Wybacz to, jak wcześniej się do ciebie zwracałam, bądź odzywałam. Chciałabym, aby było jak dawniej. Ja…- nie dokończyła, bo on położył jej palec na ustach. Uciszył ja i pokręcił nieznacznie głową.

-Za późno na przeprosiny, Narcyzo- odparł lodowatym i stanowczym tonem- Nie mamy szans. Nie kocham cię, kiedy to zrozumiesz?!- warknął przez zęby- Mam cię dość. Denerwujesz mnie! Ciągle mi się narzucasz! Jaki normalny człowiek by to zniósł? No powiedz jaki? Bo moja cierpliwość, jest już w strzępach!

-Po co mi to mówisz? By bardziej mnie ranić?- w jej oczach, pojawiły się łzy.

-Po to, byś zrozumiała, że życie to nie bajka…- jego palce, znów oplotły jej nadgarstek i zacisnęły się mocno, na jej aksamitnej skórze.

-A ty właśnie przedstawiasz mi je z najgorszej perspektywy- Próbowała się wyrwać z uścisku, który był coraz silniejszy. Widziała na jego twarzy mieszaninę uczuć, jakby nie był pewny swoich słów- Lucjuszu, puść mnie- odparła. Po chwili oprzytomniał i puścił jej rękę.

-Wybacz- lekko się zarumienił.

-Nic się nie stało- uśmiechnęła się smutno. Lucjusz widząc jej wyraz twarzy, czuł, jak kraje mu się serce. Musiał to powiedzieć, choć wcale nie chciał. Musiał to zrobić, by w końcu wymazać ją z pamięci, raz na zawsze. Chciał, by żyła własnym życiem, nie z nim. On już ma partnerkę, którą stara się obdarzyć silniejszym uczuciem. Tak bardzo było mu żal blondyny. Miał ochotę ją przytulić, ale jedynie musnął opuszkami palców jej policzek i później przejechał do jej ust i podbródka. Narcyza zamknęła oczy, jakby jego dotyk dawał jej ukojenie i wewnętrzny spokój. Odgarnął za ucho kosmyk jej blond włosów, który swobodnie opadał na jej twarz. Kciukiem otarł łzę z jej policzka i spojrzał w jej oczy. Unikała kontaktu wzrokowego, czuła się zakłopotana jego zachowaniem, jak i również swoim. Dlaczego stała w miejscu?! Nie wiedziała, czy on robi to celowo, by sprawić sobie większą satysfakcję z jej cierpienia. A głupia, przysięgała sobie, że nigdy nie będzie przez niego więcej płakać. Po chwili odsunął się od niej. Wiedział, że jego dotyk, sprawia jej jeszcze większy ból.

-Cyziu… Ja…- nie dokończył, bo do skrzydła szpitalnego, weszła blondyna o niebieskich oczach, łudząco podobna do Narcyzy. Od razu do nich podbiegła i pocałowała Lucjusza w policzek. Narcyza czuła się źle… Bardzo źle.

-Cześć kochanie- wymruczał z taką czułością, jakiej nigdy nie okazał Narcyzie.

-Tęskniłam- wtuliła się w niego. Dopiero po chwili zauważyła, że jest z nimi osoba trzecia. Od razu odsunęła się od Lucjusza- Och wybacz- lekko się spięła i spojrzała na Cyzię - Jestem Alice Jefferson, a ty, zapewne Narcyza Black, tak?- uśmiechnęła się ciepło.

-Tak. Miło mi cię poznać- oddała jej uśmiech. Jej policzek drgnął nerwowo, prawie niezauważalnie. Starała się zachować cierpliwość i trzymać swoje ręce z dala od Alice.

-Lucjusz, wiele mi o tobie opowiadał- odparła. Narcyza uniosła nieznacznie brew i spojrzała na Malfoya, który widać, lekko się zmieszał.

-To zapewne same złe rzeczy- zaśmiała się cicho wraz z Alice. Nie wiedziała czemu, ale zaczynała ją lubić i to, ją przerażało najbardziej. Czuła sympatię, do swojego wroga numer dwa. W sumie, byłaby z niej fajna koleżanka, gdyby nie fakt, że odebrała jej Lucjusza i jest przyjaciółką Patrici- odwiecznego wroga numer jeden.

-Nie. Mówił, że jesteś wspaniała dziewczyną. Taką inną, realistyczną. Oryginalną i nikogo nie udajesz na siłę. I powiem ci szczerze, że widać to po tobie z daleka- Narcyza, poczuła niemiły ucisk w żołądku. Widziała minę Lucjusza. Widziała, że miał ochotę się stąd ulotnić.

-Kochanie- wtrącił się nagle i objął lekko Alice w talii- Musimy już iść- dodał z pośpiechem, w obawie, że Narcyza może mu przerwać.

-Tak, wiem. Wybacz… Cyziu, o ile mogę tak do ciebie się zwracać, ale mamy jedną sprawę do załatwienia. Polecenie Dumbledora- Narcyza kiwnęła głową, w geście zrozumienia.

-Jasne, rozumiem- odpowiedziała niemalże natychmiast z lekkim uśmiechem.

-Och, i jeszcze jedno. Jeśli miałabyś ochotę, to mogłybyśmy się wybrać we trzy do Hogsmeade. Ty, ja i biedna Vicki?- Lucjusz, gdy usłyszał te słowa to zachłysnął się powietrzem. Cieszył się, że Alice nie widzi jego wyrazu twarzy. Zrobił minę zbitego pieska, jego oczy błagały Narcyzę, by się nie zgodziła. Na jej twarzy, zakwitł złośliwy (dla niego) uśmieszek.

-Z miłą chęcią. Najbliższe wyjście jest bodajże tydzień przed świętami Bożego Narodzenia, więc możemy spokojnie iść- pogłębiła swój uśmiech, widząc z satysfakcją wściekłą, a zarazem przestraszoną minę Lucjusza.

-To wspaniale. Jesteśmy umówione- powiedziała Alice- Pozdrów Vicki ode mnie i powiedz jej, żeby szybko wracała do zdrowia- podeszła do Narcyzy i mocno ją przytuliła. Cyzia przez chwilę się wahała, lecz potem, również objęła ją mocno- Dziękuję- wyszeptała i odsunęła się od niej- Lucjuszu, nie masz nic do powiedzenia?- spytała pretensjonalnie. On wyglądał, jakby przed chwilą otrząsnął się z jakiegoś szoku.

-Do zobaczenia, Narcyzo- silił się na lekki uśmiech.

-Do zobaczenia, Lucjuszu- odrzekła beznamiętnie. Alice chwyciła Malfoya za rękę i udali się do wyjścia. Narcyza poczuła, jakby chłód na swojej dłoni. Zauważyła, że laska Lucjusza musnęła jej skórę. Patrzyła się na nich. Na ich złączone dłonie, dopóki nie wyszli ze skrzydła szpitalnego. Gdy tak się stało, westchnęła ciężko. Starała się pozbierać myśli, ale nie wychodziło jej to najlepiej. Z rezygnacją poszła do Vicki i Rosiera. Przeklinała wszelakie znane jej bóstwa, za swój nieszczęsny los…