Rozdział VIII "ZOSTAW MOJEGO FACETA..."

Witam Was Moi Kochani! Ten rozdział dedykuję  Martusi za to, że cierpliwie znosiła moje wahania nastrojów. Dziękuję Ci również za to, że mogłam Ci się wyżalić o każdej porze dnia i nocy.
Ps:  Za BORSUCZKA Cię zabiję! ;*
Starałam się, aby rozdział wyszedł jak najlepiej, ale niestety to kolejny gniot.
Liczę na konstruktywną krytykę, albowiem chcę wiedzieć co muszę jeszcze poprawić w swoim pisaniu.
Z góry przepraszam za błędy, które zapewne gdzieś się znajdą.

 Miłej lektury! Cyzia14.

Nazajutrz uczniowie klas szóstych zebrali się przy Wielkiej Tablicy Informacyjnej i z napięciem wyczekiwali, aż McGonagall wywiesi na niej listę osób, które zdały ten nieszczęsny test. Narcyzę i Victorię niespecjalnie to ciekawiło. Były niemal na sto procent pewne, że zdały. Stały z boku i gawędziły. Po chwili w końcu zjawiła się profesorka z wynikami. Kazała uczniom się „rozstąpić” i przywiesiła listę na tablicę. Później szybko udała się do Wielkiej Sali. Młodzież rzuciła się na listę jak opętana. Niektórzy byli uśmiechnięci, zadowoleni, a niektórym zbierało się na płacz.

-Ta Black to ma szczęście- szepnęła jakaś Ślizgonka do swojej przyjaciółki. Przystanęły po drugiej stronie korytarza, więc Narcyza bez problemu słyszała całą ich rozmowę.

-Pf… Kujonka jakich mało. Wkupiła się w łaski tej staruchy McGonagall i myśli, że błyszczy. Żałosne- odszepnęła druga. Blondynę wytrąciło to lekko z równowagi. Dokładnie naprzeciwko niej stał jej odwieczny wróg. PATRICIA JACKSON. Narcyza miała ochotę tam iść i powiedzieć jej do słuchu, jednak się powstrzymała, choć pokusa była duża.

-Podobno to Malfoy za tym stoi- Dziewczyna z domu węża rozglądnęła się dokładnie czy nikt ich nie podsłuchuje.

-Nie wierz w te brednie- zaśmiała się Jackson- On stanowczo zaprzeczył. Powiedział mi, że przenigdy nie zadałby się z Narcyzą i że on lubi prawdziwe kobiety… Taki jak ja- dumnie wypięła pierś. „Mhm a twoja głupota zdecydowanie przewyższa twoją urodę”- pomyślała Narcyza. 

-Nie masz u niego szans… Z Twoim statusem krwi nawet na Ciebie nie spojrzy- pisnęła druga. „Och, czyżby pani idealna, wcale nie była taka idealna?- Narcyza wytężyła bardziej słuch, aby lepiej je usłyszeć.

-On nie patrzy na status krwi. On po prostu chce się dobrze zabawić, a nasza Cyzia to cnotka- zaśmiała się cicho Patricia

-Nie udawaj idiotki! Przecież wiesz, że mają się ku sobie!- pierwsza wywróciła teatralnie oczyma.

-Spokojnie moja droga- zniżyła głos do szeptu, tak, że Narcyza nie mogła już ich usłyszeć- Mam plan dzięki któremu dowiem się co tak naprawdę do siebie czują- dodała tajemniczo.

-Co chcesz zrobić?

-Wszystko w swoim czasie… - po chwili weszły do Wielkiej Sali.

-Słyszałaś co te dwie szlamy o mnie mówiły?- Cyzia zagadnęła do Vicki, jednakże nie usłyszała żadnej odpowiedzi. Dopiero po krótkiej chwili zauważyła, że jej przyjaciółka wpatruje się w tablice jak w jakieś arcydzieło. Westchnęła ciężko i podeszła do niej.

-Zobacz- powiedziała rozmarzonym tonem i wskazała palcem na listę- Jestem na drugim miejscu… Mam 97 punktów- dodała kołysząc się lekko na boki. Blondyna podtrzymała ją, by nie upadła. Jednakże sama zdębiała, gdy zobaczyła swoje imię i nazwisko na pierwszym miejscu. Uzyskała 99 punktów. Wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia.

-Ja… Ja… Mam tyle punktów?!- zdziwiła się, a serce przyspieszyło.

-No chyba się nie pomylili… No nie?- Victoria spojrzała na blondynę jak na idiotkę.

-Niech no tylko moi rodzice się o tym dowiedzą… Wiesz co to oznacza?!- spojrzała na przyjaciółkę z szerokim uśmiechem.

-Oświeć mnie- odparła lekko zbita z pantałyku.

-Nie będę musiała iść na kolację z Malfoy’em! Rozumiesz to? Nie będzie mnie musiał już uczyć!! Uwolnię się od niego- z radości przytuliła bardzo mocno przyjaciółkę.

-Ależ się cieszę…- pokręciła karcąco głową- Nie wiem jak ty, ale ja jestem głodna i chce chociaż zjeść nieszczęsne jabłko…

-Ah… Tak masz rację… Chodźmy- pociągnęła Vicki w stronę Wielkiej Sali- Dziś jest najwspanialszy dzień w moim życiu- dodała uradowana i weszły do pomieszczenia,

***

Narcyza zaraz po lekcjach udała się w stronę lochów. Bardzo zdziwiło ją to, iż Slughorn chce się z nią teraz spotkać. A najdziwniejsze było to, że zawiadomił ją o tym sową. Czuła, że coś jest nie tak. A może za bardzo to wszystko wyolbrzymia… może chodzi o jakieś składniki, albo o pomoc w czyszczeniu kociołków?

Gdy po  kilku minutach szybkiego marszu weszła w korytarz prowadzący do Sali Eliksirów, zauważyła przy wejściu… Nikogo innego jak tą przeklętą Patricię i… LUCJUSZA MALFOYA?! Może oni też zostali do niego wezwani?- pocieszała się w duchu. Nie to nie możliwe, czyżby to wszystko było ukartowane specjalnie? On ją uwodził, uśmiechał się do niej, głaskał po policzku.

Narcyza szybko schowała się zza marmurowym węgłem i wychyliła lekko głowę, aby mieć na nich lepszy widok.

Złość wzbierała się w niej od środka. Zacisnęła mocno pięści. On chwycił jej dłoń?! Jak on może ją dotykać… Zaraz, a to co?! Ona go pocałowała?! W usta!!

Och nie miarka się przebrała. Chwilunia… On oddał pocałunek! Oczy Narcyzy, które zawsze były błękitne teraz płonęły żywym ogniem.

-…To jak widzimy się o 20 u mnie?- uśmiechnęła się Patricia i poprawiła Lucjuszowi krawat.

-Oczywiście czekaj na mnie. Zjawię się punktualnie- wymruczał do jej ucha i pocałował w policzek. Po chwili odszedł w głąb korytarza.

Narcyza postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. Wyszła zza węgła i podeszła do Patrici. Chwyciła ją za ramiona i gwałtownie odwróciła. Spotkały się twarzą w twarz.

-Co ty sobie wyobrażasz ruda wiewiórko?!- Cyzia puściła jej mordercze spojrzenie.

-Och widzę, że wszystko widziałaś- zaśmiała się gardłowo Pati.

-Nigdy nie będzie twój! Rozumiesz?!- Narcyza nie panowała nad sobą. Szarpnęła mocno swoją rywalką.

-Poprawka… On już jest mój- odparła cynicznie i wyrwała się Narcyzie.

-To jest mój facet i zawsze nim będzie!- wrzasnęła blondyna- Ty znajdź sobie kogoś na swoim poziomie, bo Lucjusz to dla Ciebie za wysoka liga moja droga!

-On potrzebuje rozrywki, a ty mu jej widocznie nie dostarczasz!- szepnęła z ironią. Narcyza tylko zmierzyła ją dokładnie wzrokiem.

-Rozrywki?! Mam mu kupić autko do zabawy?- zironizowała. Patricia również się zdenerwowała. Szukała desperacko jakiejś odzywki, aby się nie skompromitować.

-Nie… lepiej kup mu dmuchaną lalkę- wypaliła. Zapadła na chwile niezręczna cisza.

-Przynajmniej Lucjusz były zadowolony- Narcyza pokiwała głową.

-A z resztą, po co masz wydawać pieniądze na lalkę, skoro ja mogę ją zastąpić?- Patricia uśmiechnęła się słodko i wlepiła maślane oczka w Cyzię.

-PO MOIM TRUPIE!- nie wytrzymała i rzuciła się z pięściami na rudą- ZOSTAW MOJEGO FACETA TY PLUGAWY MIESZAŃCU!!!- z całej siły pociągnęła ją za włosy, aż ta zawyła z bólu. Pati nie pozostała jej dłużna. Zaczęła się walka. W ruch poszyły paznokcie oraz zaklęcia. Były dla siebie bezlitosne. Nie było  żadnej taryfy ulgowej. Cel tej potyczki był jeden: Wyrwać kudły przeciwniczce i połamać jej paznokcie.

Po chwili Narcyza poczuła jak ktoś chwycił ją w tali i odciągnął ją od Patrici. Szarpała się- Puszczaj mnie!- wrzasnęła do tego, który ją trzymał- Muszę wydrapać oczy tej rudej wiewiórze!!- Ten „ktoś” milczał dopiero gdy opuścili teren szkoły przemówił:

-Nigdzie nie pójdziesz- usłyszała aksamitny głos Lucjusza.

-Zostaw mnie!- on był głuchy na jej rozkazy. Popchnął ją do drzewa i podszedł do niej.

-Mojego faceta… och jak uroczo- oparł się o korę drzewa. Dotykali się nosami- Nie wiedziałem, że z ciebie taka drapieżna kotka- pogłaskał jej policzek.

-Obiecałeś mi coś!- puściła mu mordercze spojrzenie. On udawał, że o niczym nie wie- Tobie nie można ufać!- oberwał pięścią w mostek. Skrzywił się lekko.

-Nie mów, że jesteś o mnie zazdrosna- uśmiechnął się do niej a ona oblała się rumieńcem. Zaskoczył ją.

-Pf… Po prostu chciałam oszczędzić ci cierpień- gładko skłamała.

-Oczywiście… Myślisz, że jestem ślepy?- ujął jej twarz w swoje dłonie i spojrzał przenikliwie w jej błękitne oczy- Myślisz, że tego nie widzę?

-Nie… Lucjuszu! Mylisz się!- próbowała mu się wyrwać.

Ich oddechy stały się szybsze. Świat zawirował wokół nich. Po chwili Narcyza nieświadoma pogłaskała jego policzek i uśmiechnęła się do niego.

-Powiedz prawdę. Jesteś zazdrosna?- spytał po raz kolejny. Tym razem nie usłyszał żadnej odpowiedzi, z resztą nie była mu potrzebna, bo wiedział to od dawna.

-Proszę… nie zadawaj więcej takich pytań- jej głos zadrżał.

-Dobrze, a teraz powiedz czy mi wybaczasz- zmienił całkowicie temat.

-Wybaczam… ale co?!- żachnęła się.

-Powiedz czy mi wybaczasz, proszę!- lekko nią szarpnął.

-Wybaczam- odparła niepewnie. Lucjusz usłyszał te słowa i uznał to za znak. Pochylił się nad nią i niepewnie pocałował. Nie chciał, aby powtórzyła się sytuacja, która miała miejsce na wieży. Narcyza rozchyliła lekko usta i odwzajemniła pocałunek. Ich serca biły jednym rytmem, a oddechy stały się szybkie. Cyzię ogarnęła fala gorąca. Zamknęła oczy i wplotła dłonie we włosy Lucjusza. Cała złość gdzieś wyparowała. Czuła motyle w brzuchu… To było coś niezwykłego, coś nie do opisania. Nigdy sobie czegoś takiego nie potrafiła wyobrazić, po prostu nieziemskie uczucie. Próbowała złapać powietrze, ale tylko odwzajemniła pocałunek. To zapoczątkowało jakiś przełom w jej dotychczasowym życiu. Lucjusz zaśmiał się cicho. Widać, że też było to dla niego niezwykłe przeżycie. Czekał na to tak długo, odkąd zobaczył ją po raz pierwszy. Chciał, by ta chwila trwała wiecznie. Nie chciał się z nią rozstawać. Chciał ją na zawsze trzymać w swoich ramionach.

Całowali się długo z czułością, aż po chwili dziewczyna odepchnęła go od siebie, a cała euforia zniknęła z jej twarzy.

-Co to było?!- wytarła usta dłonią. Trochę go to zraniło, myślał, że równie mocno tego pragnęła tak jak on.

-Oddałaś pocałunek!- krzyknął z wyrzutem. Za ten komentarz oberwał siarczysty policzek- Co ci odbiło Black?!- zagrzmiał i chwycił się za bolące miejsce.

-Nie masz prawa!- głos jej się załamał- Jak mogłeś?!- rozpłakała się i pobiegła szybko w stronę szkoły. On nie miał siły za nią biec. Szczerze powiedziawszy miał jej dosyć. Zdenerwowała go! Chciał dobrze, a wyszło inaczej. Westchnął ciężko i udał się nad jezioro rozmyślając o swoim nieszczęsnym losie…