Rozdział XLIII "Nawet jeśli uciekniesz i tak cię dogonię"

Guess who's back, back again...



W sobotę pojawi się kolejny rozdział. Powoli zbliżamy się do ceremonii ślubnej na której będzie się dużo działo. Pozdrawiam :)

Lucjusz Malfoy zasłużył na miano idioty. Wielkiego idioty. Jego charakter zawsze pakował go w kompromitujące sytuacje. Wczorajsza noc nie należała do udanych. Po tym, jak Narcyza spoliczkowała go, skrzyczała i uciekła od niego, Evan przygarnął go do siebie na noc. Na szczęście matka Rossiera wyjechała na wakacje.

- Dzień dobry, księżniczko - powiedział głośno Rossier, tuż nad uchem Malfoya. Wiedział dobrze, że blondyn miał kaca, ale za to co wczoraj wyrządził jego kuzynce postanowił go podręczyć.

- Zamknij się - warknął Lucjusz, masując swoje skronie opuszkami palców. - Ciesz się, że nie mam przy sobie swojej laski - mruknął, myśląc, gdzie zostawił swoją różdżkę.

- Od wczoraj nie masz, stary - mruknął brunet, a potem roześmiał się głośno. - Księżniczko, tutaj są kanapki i kawa - dodał i poszedł w stronę kominka, by dołożyć trochę drewna.

- Pieprz się - warknął blondyn i z sykiem usiadł na sofie. Zagryzł wargę i spojrzał na ogień w kominku.

- Wolę to robić z Victorią - brunet uśmiechnął się ironicznie i wyłożył wygodnie na fotelu. Chwycił do ręki proroka codziennego. - Ciesz się, Casanovo, nic o tobie nie piszą, Może uda ci się uratować jeszcze swoją reputacje, bo godność już straciłeś - zarechotał, rozbawiony swoimi własnymi słowami.

Lucjusz zjadł kanapki w milczeniu. W myślach rozważał najbezpieczniejszy wariant na pojednanie z Narcyzą. Po prostu z nią porozmawia. Będzie z nią w stu procentach szczery, narażając się tym na wyrzucenie i spoliczkowanie. Miał wredny charakter, nad którym tracił panowanie. Jednak zawsze przy Narcyzie był spokojny, wyluzowany. Akceptował wszystko, nawet rzeczy sprzeczne z jego poglądami. Ona nadawała sens jego życiu.

- Muszę do niej iść - blondyn wstał z sofy i poszedł w kierunku łazienki, po drodze zbierając swoje rzeczy z podłogi. Kiedy wszedł do łazienki, usłyszał pukanie w okno. Odwrócił się zdziwiony, gdy zobaczył sowę. Przyjrzał się jej bliżej i zrozumiał, że to sowa Narcyzy. Zagryzł wargę i z bolącym sercem otworzył okno i odwiązał list z nóżki sowy. Pogłaskał ją po dziobie i obiecał, że nagrodzi jak przyjdzie do domu Blacków. Ona zniżyła główkę i odleciała.

Zamknął okno i otworzył kopertę. Wyciągnął z niej różową kartkę i rozłożył ją. Pochłonął wzrokiem cały tekst.

Lucjusz,
Przemyślałam sobie wszystko dokładnie. Potrzebuję czasu, by się pozbierać. Nie potrafię się z tobą na razie spotkać. Nie mogę spojrzeć ci w oczy.  Za parę dni napiszę do ciebie.
Narcyza

- Nie mogę jej na to pozwolić. Nie może się ode mnie izolować - powiedział, ściskając kartkę w dłoni. - Musze ją odzyskać - warknął.

~*~

Narcyza nie spała za dużo tej nocy. Analizowała dokładnie sytuację, która miała miejsce w klubie. Może zbyt pochopnie na niego naskoczyła. Nie powinna policzkować go przy wszystkich ludziach, bo wiedziała, że opinia jest dla niego ważna. Z drugiej jednak strony zachował się bardzo nie w porządku.

Od zawsze, gdy wychodzili na imprezy razem z przyjaciółmi, działo się coś niedobrego. Lucjusz tracił nad sobą panowanie, próbując wszystkim zaimponować. Narcyza, choć może to śmiesznie zabrzmieć, na każdej imprezie ograniczała zaufanie w stosunku do Malfoya. Była na tyle odporna na jego zachowanie, że nie specjalnie przejmowała się dalszym ciągiem wydarzeń. Wiedziała, że zawsze przyjdzie do niej, prosząc o wybaczenie, a ona go przyjmie, wybaczy, ale nie zapomni. Nigdy nie zapomni wszystkiego co jej zrobił.

Wstała niechętnie z łóżka i poszła do łazienki. Wzięła długi, odprężający prysznic. O tak, zdecydowanie tego było jej trzeba. Oparła się plecami o zimną ścianę i zamknęła oczy. Wzięła głęboki wdech, myśląc o Lucjuszu. Kocha go i tak łatwo nie pozwoli mu odejść, ale ciche dni będą najlepszym rozwiązaniem.

Kiedy wyszła spod prysznica, spojrzała w lustro, by wysuszyć włosy różdżką. Zapatrzyła się na chwilę w swoje odbicie, zastanawiając się nad swoim zachowaniem odnośnie zaistniałej sytuacji. Dlaczego nie denerwowała się i nie płakała, rzucając się po łóżku jak inne dziewczyny? Może dlatego, że wiedziała, że Lucjusz wróci z podkulonym ogonem, błagając ją o wybaczenie? A może dlatego, że za dobrze znała swojego przyszłego małżonka...

- Małżonek, jak to śmiesznie brzmi. Lucjusz Malfoy mąż Narcyzy Black Malfoy - pokręciła głową i wysuszyła włosy. Następnie ubrała się w różową sukienkę i zeszła do jadalni, gdzie przywitała się z rodzicami.

- Jak się czujesz? - spytał Cygnus z dużą rezerwą w głosie. Czego on się bał? Że na niego nakrzyczy?

- Bardzo dobrze. Wypoczęłam, jak nigdy - Narcyza uśmiechnęła się i nabiła na widelec kawałek pomidora. - Jestem tak głodna, że zjadłabym konia z kopytami - zaśmiała się cicho i podniosła wzrok na rodziców. Widząc ich miny, śmiech ugrzązł jej w gardle. - Spokojnie, nie jestem w ciąży - dodała i pokręciła głową.

- Narcyzo, nie o to chodzi - odchrząknęła Druella.

- A o co, mamo? - spytała, unosząc brew w geście zdziwienia. Nałożyła sobie na talerz trzy tosty z szynką i serem i nalała kawy do kubka. - Coś się stało?

- Masz gościa - słysząc te słowa, Narcyza westchnęła i przewróciła oczami. Lucjusz miał tupet przychodzić tutaj po tym wszystkim...

- Lucjusz? - spytała, a Druella skinęła głową. Blondyna wstała od stołu, chwytając talerz i kubek z kawą.

- No co? - spytałam kiedy ujrzała pytający wzrok matki. - Zapewne nic nie jadł, bo nie był w stanie - mruknęła, odwracając się na pięcie. Poszła w stronę ogrodu, gdzie z oddali dostrzegła Lucjusza siedzącego przy fontannie. Wyglądał tak niewinnie. Włosy związane w luźnego warkocza, zwykłe spodnie i koszula. Zapewne nie był w stanie iść dziś do pracy, więc nie zakładał garnituru.

Wzięła głębszy oddech i uniosła głowę wysoko do góry. Kiedy była blisko, zerwał się na równe nogi i przełknął ślinę. Była piękna, zupełnie nie zdziwiona faktem, że go widzi.

Nie spuszczając wzroku z jego napiętej twarzy, odłożyła talerz i kubek na ławkę i podeszła do niego. Pokręciła głową i oparła dłonie na biodrach. - Co masz mi do powiedzenia? - spytała, a jej oczy powędrowały w górę, by napotkać jego smutny wzrok.

- Że jest mi przykro i żałuję - odpowiedział. Mimo różnicy wieku pomiędzy nimi, Lucjusz czuł się słaby, niepewny i mały. Ona nad nim górowała, miała do tego prawo. Westchnął głośno.

- I...?

- I przepraszam - wyszeptał cicho, chwytając jej twarz w swoje dłonie. - Jest szansa, że mi wybaczysz?

- Wybaczyłam - odpowiedziała, po dłuższym milczeniu. - Ale nigdy nie zapomnę - dodała dobitnie, wycierając jedną, zabłąkaną łzę z kącika swojego oka.

- Dziękuję - powiedział, a na jego twarzy pojawiła się radość. - Kocham cię - dodał.

- Ja ciebie też głuptasie - zaśmiała się beztrosko, kładąc swoje dłonie na jego policzkach.

- Nie pozwolę ci się ode mnie izolować. Co miał znaczyć twój list? Chciałaś ode mnie uciec? - czuł, że wszystko wraca do normalnego porządku. Teraz on rósł w siłę i odwagę, zaczął nad nią górować.

- Chciałam - wyszeptała i zatrzepała rzęsami, lekko zakłopotana.

- Powiem ci coś... - zaczął i pocałował ją w usta. - Nawet jeśli uciekniesz i tak cię dogonię - po tych słowach złączył się z nią w pocałunku, mocno obejmując ją w talii.