Rozdział VI "Wyjazd" + Małe oświadczenie

Witam Was Moi Kochani! Dziś w nocy, a dokładnie nad ranem z tego świata odeszła bardzo bliska mi osoba. :( Bardzo to przeżywam i o niczym innym teraz nie myślę. Chciałam powiedzieć, że następna notka nie pojawi się szybko, bo nie mam sił na jej napisanie, ale po dłuższym zastanowieniu, postanowiłam dodać jednak rozdział, który napisałam wczoraj wieczorem. Proszę o wyrozumiałość jest fatalny, i błędy na pewno tam są, ale nie mam siły go sprawdzać i poprawiać. Miał być dłuższy ale z zaistniałych przyczyn niestety pozostanie taki jaki jest. Chcę Wam jeszcze oznajmić, że wszystko nadrobię, gdy już trochę się ogarnę i dojdę do siebie. Cyzia14.

-Złaź ze mnie!- wrzasną Lucjusz. Zbyt duża siła nacisku powodowała, że kilka razy się mocno zachwiał.

-Oddasz pierścionek to zejdę!- trzymała mocno jego włosy i nie zamierzała ich puścić. Już widziała pierścionek, już go dotykała, no prawie… już trzymała go w dłoni, jednakże Malfoy za każdym razem robił unik.

-Najpierw mnie pocałuj!- po chwili jego twarz przyjęła purpurowy kolor. Ręce Narcyzy zacisnęły się mocno na jego szyi. Z jednej strony cieszył się, że zostawiła jego ukochane włosy w spokoju, a z drugiej nie mógł złapać tchu, dusił się! Blackównie widać się to podobało… poskromiła bestie.

-W marzeniach- szepnęła mu do ucha- Oddasz pierścionek, albo będziesz wąchał kwiatki od spodu Malfoy!- mocniej zacisnęła ręce na jego szyi. Nie mógł wydać z siebie żadnego dźwięku. Czekał na cud, aż tu nagle…

-CO TU SIĘ DZIEJE?!- zagrzmiał głos jakiejś kobiety. Oni przerażeni popatrzyli się na nią. Była to Minerwa McGonagall ze swoją różdżką i drgającym nerwowo policzkiem. Narcyza od razu ześlizgnęła się z Lucjusza na ziemie. On włożył pierścionek do kieszeni jej szaty- MOGĘ WIEDZIEĆ CO TO MA ZNACZYĆ?!- jej głos dudnił im w uszach. Czuli, że ich błony bębenkowe są bliskie pęknięcia. Jeszcze nigdy nie widzieli jej tak rozwścieczonej.

Stali cicho wpatrzeni w podłogę. Narcyza zataczała noga małe kółka a Lucjusz założył ręce do tyłu.

-No słucham! Dlaczego nie jesteście na lekcji, tylko wyprawiacie jakieś cyrki na korytarzu?- spuściła trochę z tonu, ale nadal miała gniew wypisany na twarzy. Jej ciemne, paciorkowate oczy były jak rentgen prześwietlały każdego dogłębnie.

Narcyza poprawiła swoje włosy, które i tak wyglądały koszmarnie, jakby napadło ją stado dzikich ptaków. Lucjusz tylko poprawił krawat i odchrząknął.

-Bo my…- zaczęła Black, jednak Lucjusz kopnął ją lekko w kostkę, dając jej znak by zamilkła, bo on chce dalej mówić.

-To moja wina Pani Profesor. To ja wyciągnąłem Narcyzę z lekcji. Sprowokowałem ją- skłamał gładko, udając skruszonego.

-Nie to moja wina, bo ja…- zaprzeczyła gestykulując ręką, jednakże on tą rękę zdołał pochwycić za przegub.

-Proszę jej nie słuchać- szybko jej przerwał i mocniej ścisnął jej nadgarstek.- Dwa tygodnie temu, powiedziałem coś co najwidoczniej, nigdy nie powinno ujrzeć światła dziennego… I przez to pogorszyły się nasze relacje- tym razem nie udawał. Naprawdę, pierwszy raz w życiu mówił to z takim przejęciem. McGonagall pokręciła głową.

-Ale to nie powód, aby uciekać z lekcji- powiedziała karcącym tonem.

Narcyza spojrzała na Lucjusza. Uśmiechnęła się lekko do niego, a jej oczy mówiły „Dziękuję”.

-Przepraszamy- odpowiedzieli razem i chłopak puścił dłoń dziewczyny.

-Już dobrze, ah… w waszym wieku nie takie rzeczy się robiło…-  profesorka rozmarzyła się na chwile a młodzi wytrzeszczyli oczy ze zdziwienia-… Ale i tak muszę was ukarać- oni westchnęli ciężko- minus 10 punktów dla Slytherinu- dodała. Teraz odetchnęli z ulgą. Liczyli na większą ilość minusowych punktów- A teraz zapraszam ze mną. Odprowadzę was na lekcje- bez protestów skinęli głowami i wraz z McGonagall udali się w głąb korytarza.

Po tym incydencie bojowe nastawienie Narcyzy do Lucjusza zmieniło się. Za każdym razem, gdy mijała go na korytarzu lekko się uśmiechała on zawsze odwzajemniał ten miły gest. Wszystko zaczynało się po woli układać.

Przez następne dni, blondyna nadal uczęszczała do Malfoya na korepetycje z Transmutacji. Była coraz lepsza i było widać, że się poprawiła, testy szły jej Wybitnie. Z każdą kolejną wspólną lekcją przybliżali się do siebie. Nie było tego widać gołym okiem, ale… Pewnego dnia Lucjusz natrafił na Narcyzę na księżycowej skarpie. Jak zwykle wkuwała materiał, bo była bardzo pilną uczennicą. Usiadł przy niej i zaczęli rozmawiać. Po chwili Lucjusz położył dłoń na jej udzie i przysunął się do niej, tak, że dzieliły ich nieznaczne centymetry... Ujął jej twarz w swoje dłonie i… rozpętała się burza. Musieli uciekać szybko do zamku skryci pod jego szatą… ale plus był taki, że byli blisko siebie...

Na śniadaniu w Wielkiej Sali zawsze było głośno. Wszyscy uczniowie… no prawie wszyscy śmiali się, witali z przyjaciółmi oraz dzielili się miedzy sobą rewelacjami. Jak zwykle o poranku przez okna do pomieszczenia wlatywały sowy. Dziś najwięcej sów zjawiło się przy stole gryfonów a zaledwie dwie przy stole Ślizgonów. Jedną ze szczęściar, która coś dostała, była bowiem Narcyza. Sowa upuściła centralnie do jej talerza (na szczęście był pusty) małą, różową kartkę. Blondyna chwyciła ją do ręki i dyskretnie przeczytała jej zawartość:

Przyjdź po śniadaniu na błonia. Musimy porozmawiać.

                                                   L.M.

Na jej twarzy zagościł uśmiech, jednakże to zdanie „Musimy porozmawiać” nie dawało jej spokoju. Porozmawiać o czym? O dalszych korepetycjach? Może już nie chce jej uczyć? Przecież nie mieli wielu wspólnych tematów. Tysiące myśli zakrzątało jej głowę. Odetchnęła z ulgą, gdy nikt nie zadawał jej pytań: „kto do ciebie napisał?” „od kogo to dostałaś” „Proszę Cyziu nie powiemy nikomu”.

Po śniadaniu Narcyza udała się na błonia. Lekcje zaczynała dziś później, więc miała trochę czasu. Bardzo ją dziwiło to, że Lucjusz chce się z nią spotkać i to w takim miejscu… Równie dobrze mógłby porozmawiać z nią w pokoju wspólnym. Nadal nie wiedziała co o tym wszystkim myśleć. Usiadła na ławce, na której zawsze siedziała z Lucjuszem na korepetycjach. Przeczesała włosy palcami i westchnęła ciężko. Sądząc z atmosfery jaka panowała teraz na dworze, można by wywnioskować, iż przepowiednie Sybilli Trelawney się sprawdziły. Według niej dziś ma rozpętać się wielka burza, która będzie zwiastować coś złego, naprawdę niebezpiecznego. Na bąknęła coś jeszcze o jakiejś armii, która powstaje, ale właśnie wtedy Narcyzie urwał się film i zasnęła na stole. Tylko tyle zapamiętała z tej „fascynującej” lekcji.

Czas leciał a Lucjusz jeszcze się nie pojawił. Zerkała co chwile na swój złoty zegarek na lewym nadgarstku. Dochodziła dziesiąta. Za chwile miał mieć Eliksiry a potem dwie godziny Wróżbiarstwa. Zaczynała się po woli niecierpliwić. Po chwili zrobiło się ciemno, wręcz upiornie. Zaczął wiać wiatr a chmury przysłoniły słońce.

Narcyza postanowiła już dłużej na niego nie czekać. Lucjusz ją wystawił… pewnie chciał wiedzieć czy w ogóle przyjdzie na to spotkanie, może stoi teraz za drzewem i się z niej śmieje? Po chwili podbiegł do niej jakiś pierwszoklasista.

-Black…?- wydyszał- Narcyza Black?- spytał swym piskliwym głosikiem.

-Tak ja a co się stało?- na te słowa malec wręczył jej do ręki tym razem większą różową kopertę i pobiegł w kierunku zamku. Zanim Narcyza zdołała cokolwiek z siebie wydusić on zniknął za pagórkiem. To zapewne od Lucjusza- pomyślała i otworzyła kopertę a raczej, rozerwała ją. Wyciągnęła z niej kartkę i zaczęła czytać:

Droga Narcyzo!

Zanim wyrzucisz ten list, lub pomniesz i dasz na podpałkę do kominka chce, abyś przeczytała go do końca. Musiałem pilnie wyjechać na polecenie Dumbledora. Nie pytaj nikogo po co i gdzie jestem, bo i tak nie otrzymasz odpowiedzi. Wybacz, że nie zjawiłem się na błoniach, ale już byłem w drodze. Naprawdę chciałem się z Tobą spotkać i powiedzieć Ci o woli naszych rodziców, już miałem zrobić to wcześniej, ale się bałem.

Przerwała. Wola naszych rodziców? Jaka wola? O co mu w ogóle chodzi? Nie przychodzi na spotkanie, a potem wciska jej jakieś bzdury… Wyjechać na polecenie Dumbledora? Zaczęła czytać dalej:

Obiecuję, że gdy wrócę o wszystkim się dowiesz. Na razie to tajemnica, a gdy ją poznasz nic nie będzie takie jak dawniej.

Lucjusz Malfoy.

Łzy zagościły w jej oczach. Obiecała sobie, że nigdy więcej nie będzie płakać przez tego kretyna, ale to było od niej silniejsze. Już miała potargać kartkę, lecz zauważyła jeszcze postscriptum.

PS: Wiem, że zdasz ten sprawdzian. Długo się na niego uczyłaś, niczym się nie denerwuj, po prostu

myśl nad treścią zadań i nie rozpraszaj się.

Rany Boskie! Na śmierć sobie zapomniała o Transmutacji, którą ma jutro i pisze ten test, który zadecyduje o jej dalszym losie zawodowym. Całą lekcję Eliksirów przesiedziała na ławce, czytając listy od Malfoya. Zerwała się na równe nogi i pobiegła do szkoły. W tej samej chwili zaczął lać ulewny deszcz a niebo przeszyła jasna błyskawica. List od Lucjusza, znalazł swoje miejsce na dnie kieszeni szaty, już nigdy potem nie ujrzał światła dziennego.